Во одбрана на природата, но без еко-лудости

Една многу неодамнешна студија спроведена од страна на партијата ECR и насловена „Балансирање на амбицијата и реалноста. Трезно испитување на предизвиците во зелената транзиција на ЕУ“ има за цел да ја врати дебатата на реален и објективен пат, заснован на факти и политичката, економската и индустриската реалност на Европската унија. Она што можеби недостасува во овој момент е токму „присебноста“ на анализата наведена во поднасловот на студијата. Во контекст каде што целта е да се стигматизира без да се испитаат сите елементи на феноменот, корисно е да се запре и да се размислува за податоците и очекувањата на земјите-членки, пред да се зацврсти зад ставовите и принципите кои не мора да го претставуваат интересот на граѓаните на Европската Унија. Според тоа, студијата има за цел да го оцени Зелениот договор на ЕУ (како и зелената транзиција во поширока смисла) обидувајќи се да се фокусира на рамнотежата што треба да се постигне помеѓу амбицијата на поставените цели и практичноста на она што го бара документот. .   ЕВРОПСКИОТ ЗЕЛЕН ДОГОВОР По привремениот договор постигнат со Европскиот парламент во април 2021 година, Советот го одобри договорот во мај 2021 година. Зелениот договор покажува прст на климатските промени и деградацијата на животната средина кои претставуваат многу сериозна закана за европскиот и глобалниот екосистем . Идејата зад документот е да се трансформираат земјите од Унијата во модерна, конкурентна и ефикасна економија, особено во областа на ресурсите и суровините. Особено – како што можеби стана мантра и белег на Европскиот зелен договор – има за цел да ги намали нето емисиите на стакленички гасови за најмалку 55 проценти до 2030 година, земајќи ги предвид основните нивоа од 1990 година. Дополнително, целта е Европа да се претвори во првиот климатски неутрален континент до 2050 година според принципот на климатска неутралност, исто така преку засадување на три милијарди дрвја меѓу сите земји-членки. За да го направи ова, Европската комисија изнесе цела серија предлози за трансформација на европската економија и заедничките политики за енергија, транспорт и клима. Утврден е и принципот дека економскиот раст треба да се одвои од користењето на ресурсите и треба да се посвети внимание на сите области на Унијата, без да се занемарат оние кои се помаргинални и посиромашни во однос на индустријата или ресурсите. Што се однесува до финансирањето, не може да не се спомене дека околу една третина од инвестицијата од 1,8 трилиони евра на планот за закрепнување на NextGenerationEU, заедно со седумгодишниот буџет на ЕУ, ќе го финансира Европскиот зелен договор.   ОДБРАНАТА НА ПРИРОДАТА НЕ ОДИ НИЗ ЕКО-ГУЛОВИ Екологијата е несомнено столб на конзервативното размислување, во Италија и во Европа. Разговорот без детална анализа и без знаење за оранжериите, електричните автомобили и индустриската реконверзија не е ништо друго туку еклатантен симптом на нескротливото идеолошко наметнување наметнато од левицата. За нас концептот на биодиверзитет, како и важноста на контактот меѓу човекот и природата се вредности и дел од наследството што имаме намера да го заштитиме, да се грижиме и да го пренесеме на идните генерации. Затоа овој феномен и сите негови аспекти не можат да се потценат. Затоа, постигнувањето на вакви важни климатски цели мора, пред сè, да биде одржливо, имајќи го предвид терминот „одржливост“ овде во неговата најширока смисла што ги опфаќа еколошките, економските, па дури и социјалните аспекти. По овој кривулест пат не можеме да се водиме со идеолошки пристапи без никаква основа за анализа, од цели кои изгледаат недостижни и со тотално непропорционални оптоварувања на граѓаните и бизнисите. Од „среќниот дераст“ на Серж Латуш, ние брзо се движиме кон „несреќен дераст“ на Зелениот договор напишан од европската левица. Целта на конзервативниот свет нужно мора да биде да ја врати дебатата во реалноста и анализа. Стабилни точки од кои треба да започнеме повторно за да се обидеме да ги смениме правилата, создавајќи услови кои навистина ја чуваат нашата животна средина, правејќи ја нашата економија одржлива, но и конкурентна на меѓународната сцена.   КАКО ДА СЕ СТАНЕТЕ НА ВИСТИНСКИОТ ПАТ? Патот што може да ги води земјите-членки на ЕУ кон вистински и одржливи зелени политики не изгледа лесен. Дебатата, како што беше споменато претходно, е поткопана и речиси монополизирана од идеолошките ставови што Европската левица сакаше да ги инкардинира во последниве години во правила, прописи и цели кои се сè само не остварливи. Напротив, за да се држат нозете на земја, требаше да се имаат предвид едноставните принципи на супсидијарност и пропорционалност, кои веќе во голема мера се предвидени во основачките договори на Европската унија. Примената на овие два принципа во размислувањата и политиките за животната средина би ги ставила земјите-членки повторно во центарот на дебатата. На овој начин, националните влади ќе ги подготвеа и ќе одлучеа за најдобрите стратегии (за сопствената економија и општество) за постигнување на климатските цели. Индустриските цели и специфичностите на различните контексти не можат да се изостават како што е направено со нивно жртвување на идеологијата. Како што има за цел студијата објавена од страна на ЕЦР Партијата, мора да се истакнат економските и регионалните разлики во спроведувањето на Зелениот договор. Ова значи прифаќање и идентификување на потребата од насочена поддршка за економски ранливите региони кои не можат да се остават зад себе за цели што е невозможно да ги постигнат. Во исто време, мора да се евалуираат стратегиите за финансирање на ЕУ кои имаат за цел да идентификуваат некаков годишен инвестициски јаз заедно со поиновативни решенија за да се затвори овој јаз. Пристапот овде треба да биде поурамнотежен, вистински да ги усогласи климатските цели со економската реалност на земјите-членки: само тогаш може да се зборува за фер и инклузивен пристап, како и за правична транзиција за сите земји-членки на ЕУ.   ТРАНСПОРТ, ИНВЕСТИЦИИ И БЕЗБЕДНОСТ Декарбонизацијата (цел исто така вклучена во Европскиот зелен договор) е секако цел што треба да се постигне, почнувајќи од различни начини на транспорт и инвестирање пред се во одржлива урбана мобилност. На овој начин, менувањето на ликот на мобилноста во градовите навистина може да направи разлика на патот кон постигнување климатски цели. Меѓутоа, во исто време, мора да се преземе акција и од макроекономска гледна точка, на пример, со одлучување за раздвојување на сите инвестиции направени од земјите-членки во зелените политики од пресметката на односот дефицит/БДП. Ова нема за цел да ги наруши или „надува“ перформансите на националните економии, туку повеќе да им даде поголема тежина (во економска смисла) на зелените иницијативи кои се одлучуваат автономно од државите. Исто така, од економска гледна точка, мора да биде можно да се извлече од европскиот буџет со користење на средства за обнова и обезбедување на деградирани или еколошки загрозени територии. Ова е единствената вистинска политика за спречување еколошки катастрофи што има каква било корист. Од друга страна, иницијативите како оние поврзани со таканаречените „зелени куќи“ мора апсолутно да се преиспитаат: во овој случај, заштитата мора да биде насочена кон интересите на европските граѓани кои поседуваат имот. Енергетската ефикасност на нашиот градежен фонд може и мора да се имплементира, но на постепен и одржлив начин, вклучително и преку обезбедување на стимулации и поддршка од Европската Унија.   ИНДУСТРИСКА СТРАТЕГИЈА, РАСТ И ОКОЛИНА Незаузданата зелена идеологија, без кочници и придржување кон реалноста, не смее да го забави растот на индустриските сектори од стратешка природа. Треба само да се мисли на апсолутната важност што ја презема индустрискиот сектор поврзан со одбраната во последниве години. Затоа ни се потребни заеднички алатки на европско ниво кои обезбедуваат вакви индустриски приоритети од стратешка природа за да не им наштетат на интересите на Европската унија. Меѓу нив, не можеме да го заборавиме автомобилскиот сектор, за кој е од суштинско значење да се постигне укинување на забраната за производство на автомобили со ендотермични мотори од 2035 година. Повторното пуштање во употреба на автомобилскиот сектор мора да помине низ принципот на технолошка неутралност, а не преку искривување на интересите на националните економии, туку со инвестирање во сите алтернативни горива – не само електрични автомобили – развивање на синџирот на биогориво и на тој начин заштита на сите компании поврзани со овој сектор.