Subscribe
Изборите во германскиот Бундестаг секогаш претставуваат пресвртница за целиот европски континент. Доколку сојузот, експлицитен или имплицитен, меѓу ЦДУ на Фридрих Мерц и АфД надвладее во претстојните консултации, влијанието врз миграциската политика на Германија и ЕУ би било значајно и потенцијално револуционерно.
Стиснување на миграциските политики во Германија
Германија доживеа, од 2015 година наваму, миграциска политика која се карактеризира со значителни отвори, особено под водство на Ангела Меркел. Сепак, растечкото незадоволство на народот од ефектите на масовната имиграција – од зголемен криминал до притисок врз јавните служби – ја турна дебатата кон поголемо ограничување. Фридрих Мерц постојано ги критикуваше попустливите миграциски политики, заговарајќи враќање на принципот на селективност и строго регулирање на влезот. ЦДУ, под негово водство, веќе усвои поостра реторика, ставајќи го концептот на „условна интеграција“ и поефикасна политика за враќање на нерегуларните мигранти во центарот на својот предлог. Од друга страна, АфД се залага за уште порадикални мерки: затворање на границите, повлекување од европските договори за прераспределба на мигрантите, па дури и можност за референдум за исклучување од одредени заеднички миграциски политики на ЕУ. Доколку АфД влезе во коалициска влада или има значително парламентарно влијание, Германија би можела да усвои линија многу поблиска до онаа на земјите како Унгарија на Виктор Орбан.
Петте точки на Мерц за миграциските политики
Неодамна, Фридрих Мерц претстави програма од пет точки за управување со миграцијата во Германија и општо на европско ниво. Еве резиме: 1. Избор на имиграција врз основа на вештини: Мерц предлага модел инспириран делумно од канадскиот систем за бодови, во кој влезот на нови мигранти е зависен од образовните и професионалните барања, давајќи им приоритет на високо квалификувани профили. 2. Засилени гранични контроли: Според Мерц, Германија треба да ги интензивира граничните контроли, исто така во соработка со другите земји од ЕУ, со цел да се намали нередовниот влез. За таа цел, потребна е поголема соработка со Фронтекс и зголемување на посветен персонал. 3. Побрзи процедури за азил: Мерц се залага за забрзување на процесот на оценување на барањата за азил, намалување на бирократијата и избегнување долги периоди на неизвесност за мигрантите и властите. Поентата е брзо да се разликува кој има право на заштита, а кој не. 4. Поефикасна репатријација: Еден од темелите на програмата е усвојувањето построги правни инструменти за брзо депортирање на оние кои немаат право да останат во Германија, особено ако се вклучени во криминални активности. Ова подразбира пообврзувачки билатерални договори со земјите на потекло и засилена дипломатска соработка. 5. Интеграција на договорна основа: концептот на „условна интеграција“ предложен од Мерц предвидува пакт меѓу државата и мигрантот, во кој се дефинирани јазичните, работните и обврските во однесувањето, за болка од одземање на дозволите. Идејата е да се комбинираат правата и должностите, промовирајќи повеќе свесно вклучување во германското општество.
Ефекти на европско ниво и можната оска со владата Мелони
Германија историски беше главниот двигател на европските миграциски политики, честопати делувајќи како стожер за прием и прераспределба на мигрантите меѓу различните земји-членки. Според тоа, промената на курсот во Берлин ќе има непосредни последици врз динамиката на ЕУ. Германската влада со силна конзервативна пристрасност би можела: – да изврши притисок за ревизија на Пактот за миграција и азил одобрен во 2023 година, со што механизмите за прераспределба на мигрантите ќе бидат покомплексни и ќе го отвори патот за повеќе можности за одбивање и враќање. – Поддржете ја милитаризацијата на надворешните граници на ЕУ, охрабрувајќи го зајакнувањето на агенцијата Фронтекс и зголемувањето на договорите со трети земји за запирање на миграциските текови пред тие да пристигнат во Европа. – Редефинирање на улогата на Италија и другите медитерански земји, кои би можеле да се најдат со поголема тежина во управувањето со миграциските текови доколку Германија ја намали квотата за преселување. Во овој контекст, може да се појави оска со владата на Џорџија Мелони во Италија, која секогаш одржувала тврда линија за имиграцијата, особено во однос на одбраната на поморските граници. Сојузот меѓу Рим и Берлин за порестриктивни политики би можел да го промени балансот на силите во рамките на Европскиот совет, со можни негативни ефекти и врз буџетските политики поврзани со управувањето со мигрантите и идните договори за релокација. Влада на ЦДУ-АфД нема да помине без отпор. Од една страна, прогресивните сектори на германската политика и дел од граѓанското општество би се спротивставиле на таков остар пресврт од ерата на Меркел, со можни демонстрации и протести. Од друга страна, Европската комисија и некои земји-членки, како што се Франција и Шпанија, би можеле да се обидат да го ограничат германското влијание врз ова досие обидувајќи се да одржат поинклузивен пристап. Сепак, порестриктивна Германија би можела да фаворизира појава на заеднички фронт со земјите од Централна и Источна Европа, како Унгарија, Полска и Чешка, консолидирање на евроскептичниот блок за миграциските прашања. Ова може да ги зголеми внатрешните тензии во ЕУ и дополнително да ја тестира отпорноста на Унијата. Доколку ЦДУ и АфД на Мерц надвладеат на претстојните избори за Бундестагот, Германија би можела да претрпи остар пресврт во својата миграциска политика, одлучувајќи да влијае на курсот на ЕУ. Програмата од пет точки на Мерц и можната конвергенција со десничарските влади во други земји, како што е италијанската влада на Џорџија Мелони, би можеле да го преобличат управувањето со миграциските текови на порестриктивна основа, фокусирајќи се на строги гранични контроли, пониски квоти за релокација и побрзи процедури за репатријација. Во такво сценарио, ЕУ би се соочила со нови внатрешни тензии, со јасен контраст меѓу земјите-членки кои се повеќе склони кон добредојде и оние посклони кон затворање. Вистинската непозната ќе биде дали оваа промена ќе успее да ја подобри ефикасноста на миграцискиот систем и да ги увери националните електорати или, напротив, дополнително ќе ги влоши веќе постоечките поделби на континентот.