Европските лидери изложени од Џеј-Ди Венс – и тоа не им се допаѓа

Џеј-Ди Венс не зеде затвореници во неговиот говор на Конференцијата за безбедност во Минхен. Тој го осуди гонењето на христијаните во Англија кои се осмелиле да се молат во близина на клиниките за абортус – и во Шкотска, каде што истата ултрасекуларна акција е нелегална дури и во границите на сопствениот приватен дом. Тој го извади на површина приведувањето од страна на германската полиција на граѓани кои објавуваат антифеминистички содржини на интернет. И тој го осуди апсурдот во Шведска, каде што антиисламски активист беше осуден за поттикнување против заштитена група, само за палење на Куранот.

Понатаму, тој го разоткри лицемерието на европската либерална елита кога тие зборуваат за поддржување на демократските и толерантни вредности, истовремено цензурирајќи го политичкото несогласување за чувствителни теми како што е имиграцијата и заканувајќи се дека ќе ги забрани политичките партии со такви платформи (осврнувајќи се на тековната дебата за AfD во Германија – партија која не беше поканета како популарна страна на Муних).

Очигледно студениот прием на говорот на Венс од публиката кажува се што треба да се знае. Во суштина, обраќањето на потпретседателот беше всушност целосно неприметливо. Тој ја призна потребата да се постигне мир во Украина, да се негува континуирано пријателство преку Атлантикот и да се зачуваат заедничките западни вредности – сето тоа се работи што тој потоа беше обвинет дека ги запоставил во либералните медиуми и во навредениот сектор на јавната дебата потоа.

Во една од земјите што ги критикуваше Венс, Шведска, реакциите беа вкоренети во самиот ред што потпретседателот безмилосно го деконструираше во својот говор. Министерката за надворешни работи Марија Малмер Стенергард остро го критикуваше Венс затоа што, како политичар, ја преиспитувал независната судска пресуда, во врска со осудата на антиисламскиот активист Салван Наџем. Поранешниот премиер Карл Билт снобски ги отфрли забелешките на Венс за европската слобода на говор како „неважни“. Главниот директор на главниот шведски тинк-тенк за слободна трговија и претприемништво Тимбро, премиерот Нилсон, изјави дека е време Европа и САД да се разделат едни од други, понатаму тврдејќи дека САД повеќе не се чувар на демократијата.

Интелектуално поискрена толпа би ја ценела критиката на Џеј Ди Венс како целосно валидна. Сигурно ниту еден европски политичар не верува дека е во правилен редослед што европските граѓани до 2025 година може да бидат уапсени за лоши твитови? Колку европски политичари има кои не се согласуваат дека ескалацијата на хаосот од децениската неконтролирана масовна имиграција е неуспех?

Венс во својот говор и подаде рака на Европа да најде здрав, заеднички пат за повторно да одиме еден до друг. Дека Европа презема одговорност за сопствената енергетска и воена безбедност и дека не ги издава слободите за кои нејзините граѓани водеа безброј крвави војни за да ги обезбедат.

Наместо тоа, европската елита ја отфрли таа рака. Од првичните реакции, се чини дека нашите водачи или не ја разбираат, а можеби и не ја сакаат, слободата на нашите граѓани слободно да го практикуваат традиционалното христијанство, да го критикуваат исламот или да се потсмеваат на одредени идеолошки насоки. Надвор од овие примери што ги наведе Венс, има безброј случаи кога некој навистина се прашува кој победил во Студената војна.

Медиумите и политичката класа кои избираат да не ги прифатат критиките на Венс, изгледаат прилично емоционално водени во своите протести. Конференцијата во Минхен беше наменета како „безбеден простор“ за нивните политички чувствителности, каде што тие не се пријавија за да слушнат спротивставени мислења – тие очекуваа речиси универзална мобилизација околу иднината на Украина. Како такво, не е изненадување што се навредиле кога Џеј Ди Венс се оддалечила од сценариото и го посочил слонот во собата.

За разлика од она што го велат критичарите на потпретседателот, слободата на говорот и другите политички слободи не се ирелевантни за европската безбедност. Како што истакнува Венс, што браниме ако тоа не се нашите слободни демократии? Ако на граѓаните им се ускрати правото да го кажат своето мислење и да поддржуваат одредени политички агенди, што ќе ги поттикне да ја бранат својата земја од непријателите на демократијата? Ова се аспекти кои премногу долго беа игнорирани од европската елита, која верува дека зборовите како „демократски вредности“ се козметичка реторика, а не нешто по кое треба да се живее.