Subscribe
На агендата на конференцијата организирана од партијата ЕЦР во Кипар помеѓу 28 и 31 март, членовите на ЕЦР разговараа за еколошките политики наметнати од Европската комисија на земјите-членки пред импресивна публика во Никозија, како дел од „Европскиот културен викенд – предизвиците за енергетската безбедност на Европа“, каде оваа чувствителна тема предизвикува спротивставени мислења меѓу европските лидери.
Еколошката транзиција што претставниците на ЕК ја сакаат за зелена Европа во иднина главно се заснова на намалување на емисиите на јаглерод, но, за жал, политиките во Брисел не ја поддржуваат секоја земја-членка поединечно. Зошто го кажуваме ова? Затоа што ако го земеме примерот на Кипар, иако оваа земја е способна да произведува енергија користејќи технологија на фотоволтаични панели, имајќи сончеви денови 365 дена во годината, главниот извор на енергија што се користи на ниво на домаќинства се базира на фосилните горива, односно енергетските потреби на кипарската држава се произведуваат од нафта. Затоа, повеќето од говорниците тврдеа дека транзициските политики треба да се приспособат на спецификите на секоја земја. Во исто време, беше доведена во прашање зависноста на Европската унија од увоз главно од Кина. Добро е познато дека најголемиот дел од технологијата (сончеви панели, ветерници итн.) која овозможува користење на обновливи извори на енергија моментално не се произведува во земјите на ЕУ, а каде што се произведува оваа технологија (во земјите на ЕУ), трошоците се многу повисоки од оние кои доаѓаат од азискиот пазар. Тоа се рефлектира во крајниот трошок што обичниот граѓанин го плаќа во желбата да го користи обновливиот извор на енергија. Еден од заклучоците на дебатата беше дека е добро да се биде целосно независен кога станува збор за нови енергии, да не зависиме од други (земји кои не се членки на ЕУ).
Идеолошкиот пристап на претставниците на ЕК кон овој многу форсиран проект Зелен договор и имплицитно за постигнување климатска неутралност на Европа има многу повисоки трошоци во трети земји. Овде се однесуваат на трошоците за искористување на суровините потребни за изградба на технологијата за поддршка на производството на обновлива енергија. Овие суровини се земени од неразвиените земји и често имаат негативно влијание врз животната средина. Со други зборови, Европа станува зелена, климатски неутрална, додека африканските и азиските земји ги зголемуваат своите глобални стапки на загадување. Овие африкански и азиски земји се и главните извори на мигранти кои Европејците донекаде се обврзани да ги поддржат со финансиска помош.
Затоа е императив да се разбере дека секоја земја-членка на Европската унија има различен капацитет за обновливи извори на енергија. Ова првенствено се должи на географските разлики. Земјите на југот на ЕУ би можеле да генерираат електрична енергија врз основа на фотоволтаичниот систем, додека земјите на северот на Европа и оние на брегот на Атлантикот треба да произведуваат обновлива енергија користејќи ветер, хидро и геотермални системи. Терминот геотермална значи како топлината од внатрешноста на земјата може да се претвори во енергија што може да се користи за загревање домови или производство на електрична енергија во геотермалните централи.
Како заклучок на конференцијата во Никозија за енергетската безбедност на Европа е дека идните европратеници не само што треба, туку се дури и обврзани, да обезбедат, преку идните закони што ќе бидат усвоени во ЕП, економската и социјалната одржливост на мерките што ги спроведува Европската комисија за навистина да постои рамнотежа меѓу сите земји-членки.
Фото: Фејсбук / Европска партија на конзервативците и реформистите