Subscribe
Враќањето на Доналд Трамп во Белата куќа сега стана реалност, а неговите први 90 дена на функцијата веќе воведоа неколку значајни промени во политиката. Меѓу најзначајните се енергетските политики на неговата администрација. Овие промени во политиките беа дочекани со мешавина на скептицизам и претпазливост од страна на европските лидери, што предизвика брзи реакции од креаторите на политиките и заинтересираните страни во индустријата. Се појави жестока дебата за најдобриот пристап за справување со комерцијалните политики на Трамп. Додека некои се залагаат за цврст и конфронтациски став, други претпочитаат подипломатски пристап, со цел да се одржат конструктивни односи и да се заштитат европските економии од потенцијалните економски последици. Енергетската политика е од особена загриженост, со оглед на нејзините глобални импликации. Соединетите Држави, како еден од најголемите светски емитери на стакленички гасови, играат клучна улога во постигнувањето на меѓународните климатски цели. Следствено, Европската унија мора внимателно да ги следи случувањата во енергетската политика на САД и да ги приспособи своите стратегии за да ги поддржи климатските обврски што ги презема во последните години. Претходната администрација на Трамп се карактеризираше со напори за укинување на еколошките регулативи и олеснување на ограничувањата за екстракција на фосилни горива. Овие иницијативи се очекува да продолжат, сега со дополнителна поддршка од Конгресот контролиран од републиканците и од Врховниот суд наклонет кон конзервативците. Дури и пред враќањето на Трамп на функцијата, Конгресот веќе се пресели да ги релаксира стандардите за квалитет на воздухот, додека Врховниот суд го ограничи регулаторното тело на Агенцијата за заштита на животната средина (ЕПА). Овие случувања сигнализираат јасно оддалечување од федералната климатска акција во САД, ставајќи дополнителен притисок врз ЕУ да преземе поголема одговорност во поттикнувањето на глобалните напори за декарбонизација. Покрај тоа, повторното појавување на потенцијалните гранични даноци за јаглерод и увозните тарифи претставуваат значителни предизвици за трговската и енергетската соработка на ЕУ. ЕУ мора да се ангажира стратешки, одржувајќи го своето лидерство без да ги загрози нејзините економски интереси. Иако може да се појават предизвици, ЕУ треба да биде внимателна да не ја компромитира својата национална безбедност со насочување кон помалку противнички пристап со клучните конкуренти како Индија и Кина. Зголеменото потпирање на овие актери може да создаде долгорочни зависности и да ја изложи ЕУ на геополитички ранливости. Понатаму, потценувањето на обновените Соединетите Американски Држави, решени да го обноват своето влијание, може да се покаже штетно за стратешката автономија на Европа. И покрај овие грижи, постојат области каде соработката ЕУ-САД може да се усогласи. Класификацијата на нуклеарната енергија како зелен извор на енергија според европските регулативи, на пример, може да послужи како мост за соработка. Со прикажување на изводливоста за комбинирање на економската конкурентност со напредокот во животната средина, ЕУ има можност да се позиционира како модел на одржлив развој кој го балансира растот со климатските активности. Наместо да го гледа претседателството на Трамп само како предизвик, ЕУ треба да го искористи овој момент како можност да ја зајакне својата енергетска стратегија. Целта не треба да биде ограничена на одговор на надворешни притисоци, туку на консолидирање на позицијата на ЕУ како глобален лидер во политиката за одржлива енергија.
Сегашната геополитичка клима ѝ нуди на ЕУ шанса да продолжи со амбициозни иницијативи кои ја подобруваат нејзината индустриска конкурентност и обезбедуваат долгорочна енергетска одржливост. Во светло на враќањето на Трамп на власт, европското единство ќе биде поклучно од кога било. Надминувањето на внатрешните поделби и поттикнувањето на кохезијата меѓу земјите-членки ќе биде од суштинско значење за унапредување на напорите за декарбонизација, зајакнување на енергетската безбедност и позиционирање на континентот како отпорен играч во сè пофрагментираниот глобален пејзаж. Со преземање проактивен пристап, ЕУ може да ги претвори сегашните несигурности во катализатор за раст и иновации. Прифаќањето на обновливите извори на енергија, подобрувањето на енергетската ефикасност и инвестирањето во технолошкиот напредок ќе и овозможат на Европа да ја води транзицијата кон економија со ниска потрошувачка на јаглерод, додека ја одржува својата економска безбедност и геополитичкото влијание. На крајот на краиштата, Европа мора да остане цврста во својата посветеност на климатските цели додека се движи низ сложеноста на американската политика под Трамп. Ова бара деликатна рамнотежа помеѓу цврстото стоење на нејзините амбиции за животната средина и поттикнувањето прагматична соработка каде што се усогласуваат меѓусебните интереси. Ако ЕУ може да ја постигне оваа рамнотежа, таа не само што ќе го зајакне своето лидерство за климатските прашања, туку и ќе ја зајакне својата економска отпорност во ера на промена на глобалната динамика.