Subscribe
Иран е во револт. Жените излегоа на улиците, очајнички крик против теократската диктатура на ајатоласите, кои постепено ги компресираа сите основни права.
Протестот беше поттикнат од смртта на 22-годишната Курдско-Иранка Маша Амини, која почина на 16 септември во болница три дена откако беше уапсена од „полицијата на моралот“. Според различни извори, младата жена била злобно претепана бидејќи несоодветно го носела својот исламски превез, односно оставила видливи прамени коса.
Според новинската агенција Ројтер , 83 лица веќе загинале во протестите, вклучително и некои деца. Меѓу овие луѓе е и 20-годишната девојка Хадис Наџафи, која беше убиена од шест истрели од иранската полиција додека протестираше. Сликата на нејзината руса коса спуштена во опашката стана симбол на слободата.
За иранскиот претседател Ебрахим Раиси, протестите се „водени“ од Западот, кој е непријателски настроен кон Иран од почетокот на Исламската револуција.
Во 1979 година, монархијата на Мохамад Реза Пахлави, последниот шах на Персија, падна под ударите на религиозно инспирирани и марксистички сили, собрани околу харизматичниот ирански имам, ајатолахот Рухолах Хомејни.
Новата република веднаш беше проникната од радикалната и фундаменталистичка шиитска исламска религија. Создадена е држава со две глави, две различни „власти“: едната чисто административна, управувана од претседател и парламент, и двете формално избрани, иако постојат многу сомнежи за вистинската демократска природа на овие избори; другиот, дефиниран како „верски авторитет“, вистински центар на политичката моќ, чиј лидер веднаш стана самиот Хомејни. Религиозниот авторитет е тој што ги диктира правилата што треба да се следат, врз основа на прописите и принципите на Куранот и шеријатот.
Новиот режим суспендираше некои од основните слободи загарантирани во слободните држави, како што се слободата на вероисповед и печатот. Дополнително, носењето превез им било наметнато на жените, а бракот бил дозволен од деветгодишна возраст. Беа воведени строги казни за оние кои не го почитуваа исламскиот закон, дури и отидоа дотаму што се изрекуваше смртна казна за „злосторства“ како што е прељубата.
Некои слики на Иранки пред Хомеинистичката револуција се познати низ целиот свет: млади ученички облечени во „западен стил“, со спуштена коса, обоени здолништа, нашминкани лица. Сликите кои повеќе од 40 години подоцна се судираат со портретот на моменталната женска состојба, онаа поради која млада девојка го губи животот поради неправилно носење хиџаб.
На улиците деновиве има и многу млади луѓе. Тие повеќе не се подготвени да живеат во земја во која времето се чини дека застанува.
Мајкл Манделбаум, почесен професор по американската надворешна политика на Факултетот за напредни меѓународни студии на Универзитетот Џон Хопкинс, напиша во 2017 година: „Од државите што произлегоа од трите големи револуции на дваесеттиот век – во Русија во 1917 година, Кина во 1949 година и Иран во 1979 година – само Исламската Република Иран опстојува во нешто блиску до неговата оригинална форма. Затоа, денешен Иран е историска реликвија; но тоа е и современо динамо. Нејзиниот револуционерен режим е се повеќе склеротичен и опколен“.
Затоа, должност на западниот свет е да не врти грб на протестот што доаѓа од дното. Ја црпи својата животна крв од страдањата на милиони луѓе кои живеат лишени од својата слобода; исто така, должност на Европската унија е да направи нешто за да ги поттикне промените во земја каде што луѓето умираат поради покажување прамен коса.
Групата ЕЦР побара од Европскиот парламент да работи на итна резолуција со која ќе се осуди смртта на Маша Амини и насилната репресија на протестите, дури и да се замисли цврсто и конкретно да реагира со воведување санкции кон Иран.
Со војната во Украина на прагот на Европа и енергетската криза која се наѕира во месеците што доаѓаат, ситуацијата во Иран дополнително ја дестабилизира и онака несигурната меѓународна стабилност.
The text was translated by an automatic system