Новиот предизвик на Италија за нуклеарната енергија

Италија има повисоки трошоци за струја, и тоа многу, од нејзините европски партнери. Состојба која трае веќе извесно време и која во критична фаза за економијата каква што е сегашната е уште поалармантна.

И не мислиме на „конечните“ трошоци, вклучувајќи ги даноците и давачките често обвинети дека се причина, туку на трошоците за чиста енергија, без никакви дополнителни трошоци: таа е највисока во Европа.

Ова е прашање што секако ги засега нашите семејства, но претставува вистинска празнина за нашата индустрија, која смета дека од самиот почеток не е конкурентна. Ова е причината зошто владата на Мелони стави приоритет да ги намали овие трошоци, за индустрискиот раст на земјата и да ги намали трошоците за производство и да го поттикне создавањето работни места.

Една од главните причини за високата цена на италијанската електрична енергија се наоѓа во нејзиното производство: таа главно се произведува од електрани кои согоруваат природен гас (околу 45% од вкупниот број) и, како што е познато, цената на овој ресурсите драстично се зголемија од почетокот на војната во Украина. Европскиот просек на производство на електрична енергија од гас е 19%, помалку од половина. Една од најдоблесните земји досега е секако Шпанија, која речиси 50% од својата електрична енергија произведува од обновливи извори. Франција, како што е познато, има нуклеарна енергија, која обезбедува 65% од нејзината енергија. Покрај тоа, француската влада наметна екстремно ниска цена на енергијата од нуклеарните централи, а остатокот од трошоците директно го сноси. Германија исто така користи повеќе обновливи извори на енергија од нашата земја, но исто така широко го користи јагленот нудејќи економски субвенции за компаниите кои го користат за купување кредити за јаглен. Понатаму на север тие исто така имаат многу форми на алтернативно производство на енергија, од нуклеарно до геотермално. Накратко, заостануваме во ЕУ поради многу причини, секако затоа што заостануваме со обновливите извори на енергија, но и затоа што немаме можност за

субвенции како што прават Германија и Франција. Имаме мала маржа за трошење и доаѓаме од години на политички грешки кои не можат да се решат со волшебно стапче, како што е затворањето на нуклеарните централи или концентрацијата на ресурсите на ставки кои потоа генерираа дефицити, а не богатство.

Затоа е неопходно, како што тоа го прави нашата влада од десниот центар, да се забрза со ветер и фотоволтаици и, се разбира, со нуклеарна енергија.

Владата вети дека Италија ќе инсталира најмалку 70 гигавати нов капацитет за обновливи извори на енергија до 2030 година.

Речиси титански потфат, особено со оглед на вклучените бирократски прашања, но не и невозможен.

Нашиот југ навистина би можел да биде една од најсилните точки за производство на соларна енергија во Европа, и ова е она на што работи министерството, заедно со посакуваното и неопходно враќање на нуклеарната енергија.

И токму од Европа дојде притисокот за производство на нуклеарна енергија: на Cop28 2023 (конференција на Обединетите нации за климатски промени) во Дубаи, група од 20 земји потпишаа пакт за тројно зголемување на капацитетот за нуклеарна енергија во светот до 2050 година, и неколку недели подоцна, ЕУ официјално ја вклучи атомската енергија меѓу технологиите кои се сметаат за стратегиски за постигнување на целта за нула нето емисии до 2050 година, давајќи ѝ зелено светло на Европската комисија да формира индустриска алијанса за мали модуларни реактори.

И Италија, исто така, се приклучи на индустриската алијанса за мини нуклеарни реактори.

Владата во Рим конечно ги прекина колебањата и го најави своето влегување во иницијативата промовирана од Брисел на маргините на состанокот на Г7 за животна средина, клима и енергија што се одржа во Торино, под италијанско претседателство. Целта е до 2030 година да пристигне првиот модуларен реактор од европско производство.

„Решивме да се приклучиме на Европската индустриска алијанса за мини-реактори како Министерство за животна средина и енергетска безбедност за да ја потврдиме поддршката на системот на земјата и да дадеме конкретен сигнал за интерес за развој на нови најсовремени технологии за мали модуларни реактори, кои можат да дадат важен придонес за постигнување на европските цели за декарбонизација“, рече министерот за животна средина и енергетска безбедност Жилберто Пичето Фратин.

Ова е неопходен чекор, кој конечно ги пробива роковите и е природно продолжување во политичка смисла на првото пристапување на Италија врз основа на обезбедување на „истражувачка и развојна експертиза“.

Малите модуларни реактори се нуклеарни реактори кои се помали и во однос на моќноста и физичката големина од конвенционалните електрани со размер од гигавати, кои се движат од 10 до 300 мегавати. Тие се засноваат на постојните технологии и се дизајнирани да бидат фабрички изградени во стандардна модуларна форма, а нивната главна предност е што можат да се склопат во фабриката, а потоа да се испорачуваат и инсталираат на лице место, а со тоа и во оддалечени области со ограничен капацитет на мрежата или во области каде што не е можно користење на големи конвенционални нуклеарни централи.

Веќе во тоа време, владата презеде чекори за пополнување на регулаторниот вакуум за нуклеарната енергија што беше создаден по референдумот што доведе до затворање на постојните електрани во Италија. Сега волјата е да се започне одново, волја диктирана од прагматизмот, но која намигнува на животната средина, ако земеме во предвид дека централите од новата генерација се еколошки прифатливи, особено кога ќе се споредат со моментално присутните во Италија.

Предизвикот е започнат, уште еден од владата предводена од Џорџија Мелони. Сигурни сме дека и ова ќе биде победнички предизвик.

Фемо