Subscribe
Критичарите на Тачер велат дека таа погрешила, или имала среќа или дека била ирелевантна. Но грешат…
Веројатно е само прашање на време кога џагорот за откажување на левицата ќе стигне до Маргарет Тачер, или можеби веќе стигна. Но, нејзиниот долгогодишен говорник, советник и личен пријател, Џон О’Саливан, даде елоквентен, внимателен и уверлив извештај за нејзините достигнувања и историска улога на годишната вечера на Маргарет Тачер, одржана на 23 септември оваа година во Лисабон од страна на бриселскиот тинк-тенк. New Direction што Тачер го основаше во 2009 година. Беше задоволство да се биде присутен.
О’Саливен ја потсети публиката на страшната ситуација во која се најде Обединетото Кралство во 1979 година кога Тачер дојде на власт. Економијата беше во стагнација, а Британците се чинеше дека ја изгубија вербата во себе. Нивната беше земја во пропаст, болниот човек на Европа. Потоа пристигна тачеризмот, комбинација на здрава економија и патриотизам, поддржувајќи во исто време силна, но ограничена држава и конкурентен пазар кој нуди охрабрување за напорна работа, иновации и претприемништво. Тачер не само што ја оживеа економијата, туку и ја врати Велика Британија во Британија, победувајќи ги двата грди непријатели, воената диктатура во Аргентина и милитантното марксистичко раководство на рударите во Англија и Велс. Меѓутоа, нејзините непријатели не беа несреќните аргентински војници или обичните рудари, од кои многумина беа против илегалните милитантни акции организирани од марксистите (а делумно финансирани од Русија).
О’Саливен идентификуваше и одговори на три групи критичари на Тачер. Првата едноставно сметаше дека нејзините политики не успеале со тоа што не ги постигнале нивните наведени економски цели. Јас сам се справив со таа критика на друго место и покажав дека е погрешно замислена. Тачер ги постави темелите за долг период на економски раст кој ја оживеа британската економија. Таа ја прекина магијата на неолудитите кои се обидуваа да ги попречат иновациите за заштеда на работна сила и на неокејнзијанците кои мислеа дека проблемите може да се решат со фрлање пари врз нив.
Втората група, рече О’Саливен, во 1970-тите и 1980-тите ја отфрли Тачер како „вулгарна“ и „ниска средна класа“, но сега велат дека таа била само типична ториевска политичарка која случајно била наоколу кога се случувале големи промени. место во светската економија. Таа само јаваше на бранот, така да се каже. Но грешат и тогаш, грешат и сега. Тачер секако не беше типичен високи ториевци. Таа беше политичар со убедување кој мораше да ја заработи секоја од нејзините многубројни победи. Воопшто не беше претходен заклучок дека Велика Британија, во врска со Америка на Реган, ќе го доведе Слободниот свет да го порази комунизмот и во голема мера да ја прошири економската слобода.
Третата група критичари, според О’Саливен, биле сентиментални ториевци кои ја препознаваат храброста и одлучноста на Тачер, но кои тврдат дека лидерот со помала поделба можеби ги постигнал истите резултати, без сите превирања да се случат во разединетото кралство на Тачер. Таа беше прекрасна, но дали беше навистина потребна? О’Саливен ја отфрла оваа критика како и другите две. Кога Тачер дојде на власт, Обединетото Кралство беше во средина на тешка криза. Требаше да се укинат привилегиите и рестриктивните практики, да се преземат непопуларни мерки, да се задржи ограничувањето. Тоа е чиста самозалажување, вели О’Саливен, да се мисли дека тоа можело да се направи без напор.
О’Саливен заклучува: „Значи, ниту една од трите главни критики за економското наследство на Тачер што ги издвоив – имено, дека таа не успеа; дека таа навистина не е важна; дека можела да победи со многу помалку Штурм и Дранг – држи вода“. Но, тој додава дека можеби најголемото значење на Тачер било тоа што таа не само што поддржувала „енергични доблести“ како напорна работа, штедливост, претпазливост, трудољубивост, трезвеност и самоконтрола, туку и дека таа самата ги инкарнирала. Како што еднаш рече методистичкиот проповедник Џон Весли, миленик на Тачер: „Заработете сè што можете; зачувај се што можеш; дај се што можеш.’
The text was translated by an automatic system