Subscribe
Предвремени избори во Франција: можност за француска нова десница
Макрон го распушти Парламентот, по очигледниот успех на Националното собрание (ID) на Марин Ле Пен, со што официјално ја започна изборната кампања. На прес-конференцијата која траеше два часа, позициите на поранешниот француски претседател беа јасни: страв од политички фракционеризам, од екстремизам (десничарски со Ле Пен и левичарски со Меланшон), силна демонстрација на концептот на демократија на оние кои го критикуваат изборот на предвремени избори, притоа почитувајќи ја волјата на францускиот народ.
Акцентот, сепак, беше ставен на вредностите што го поттикнуваат неговиот програмски говор, неговиот и оној на онаа Reinassance (RE) која сега е привлечна до левичарскиот електорат оддалечен од La France Insoumise (LFI, GUE/NGL) и исто така од Социјалистичката партија (PS, S&D) предводена од Рафаел Глуксман.
Макрон ја обвини радикалната левица на Жан-Лук Меланшон за антисемитизам и антипарламентаризам, обвинувајќи ја дека создала постојани и загрижувачки немири во Националното собрание. Соочен со овој политички живот составен, според него, од „bricolages d’appareils“, претседателот сакаше да демонстрира „искрена и скромна желба да се изгради консензус и да се плете компромиси“ благодарение на помошта на социјалдемократите на една рака и на републиканската десница (ЛР, ЕПП) од друга. Така тој зборуваше за „федерација на проекти за владеење“, сега на партиите во претседателскиот табор, на кои им е лишено апсолутното мнозинство две години, треба да започнат дијалог со другите политички групи.
Во меѓувреме, сепак, веќе е формирана коалиција, онаа на Новиот народен фронт со социјалистите, зелените и поддржувачите на Меланшон: коалиција која веќе ги подели речиси сите 577 изборни единици во поглед на предвремените парламентарни избори. Синтезата беше пронајдена во „плурално“ раководство, според пратеникот во заминување Франсоа Руфин (ЛФИ), кој потоа го насочи вниманието кон изборната кампања и потребата од обединета левица против „сојузот на расисти и богати“, со што се означи раскинете дури и со Макронијците и Голистите.
Лидерот на La France Insoumise, Жан Лук Меланшон на испрашување на истата тема има флексибилен одговор: „Je ne m’elimine pas, mais je ne m’impose pas“, тој не се елиминира себеси, но не наметнува самиот, прогласувајќи се како и да е апсолутно способен да може да ја игра улогата на премиер во случај на убедлива победа на левицата на законодавните избори. Тој потоа апелираше на формулата предложена од националниот секретар на ПС, Оливие Фор, за да се одлучи кој ќе ја води евентуалната влада на „новиот народен фронт“.
Последните анкети во меѓувреме покажуваат дека партијата на Марин Ле Пен има 30%, со претседателот Џордан Бардела како водечки кандидат за улогата на премиер, со цел да побара оставка од Макрон во случај на победа. Reinassance, здробена од двата пола, е околу 20% и веќе одлучи да не претставува кандидати во околу 20 изборни единици кои се сметаат за губитници од самиот почеток.
Во двете сценарија, францускиот Устав останува цврст, така што надворешната политика, меѓународните сојузи и одбраната остануваат прерогативи на претседателот на Републиката – или Макрон – во преостанатите 3 години од неговиот претседателски мандат, како и позицијата началник на силите. Вооружени.
Резултатите се тешко читливи, со оглед на францускиот изборен систем: изборните единици може да се добијат или во првиот круг ако кандидатот надмине 50% од гласовите и 25% од оние кои имаат право на глас, во спротивно, сите оние кои достигнале најмалку 12,5% од директно напред. Значи, можно е да има двонасочни гласачки ливчиња (РН против НФП) или тринасочни (РН, НФП и Реинасанс), додека оние кои едвај имаат надеж за спас би биле Голистите.
Тие би можеле да бидат пресвртната точка: со одење со Макрон би можеле да се обидат да го задржат Меланшон и да ја предизвикаат Ле Пен во вториот круг; со одење со Ле Пен би можеле да гарантираат нова десница за Франција. Комплексен, но одлучувачки предизвик за иднината на Франција.