Subscribe
За време на белгиското претседавање, Советот на Европската унија објави извештај насловен „Фер мобилност во ЕУ и улогата на Европската трудова управа“.
Во принцип, Европската управа за труд или ELA, родена во 2017 година, има намалени надлежности, кои се однесуваат на мобилноста на работниците во ЕУ (т.н. распоредени работници). Управата помага да се осигура дека мобилноста на тие работници во ЕУ е во согласност со владеењето на правото. Од друга страна, ELA, исто така, ја подобрува соработката меѓу релевантните органи на земјите-членки и другите засегнати страни во справувањето со непријавената работа.
Текстот се протега на повеќе од сто страници со цел да се анализираат различните ставки во рамките на мандатот на ELA и да се потврди дали тие се извршуваат ефикасно, давајќи некои препораки каде што е потребно.
За жал, извештајот не нуди квантитативни податоци; тоа е исклучиво засновано на анкета погодна за голем број квалитативни аргументи и изјави.
До крајот на истиот, во соодветниот дел посветен на заклучоците, текстот наведува дека прашањето за државјаните на трети земји се чини дека е најгорливо за Унијата во сегашната состојба. Белгиската извршна власт ја брани наводната потреба Унијата да привлекува имигранти кои не се членки на ЕУ, со цел да се одржи функционирањето на пазарот на труд и економијата. Повторно, нема фактичка поткрепа за оваа точка, толку често споменувана во круговите на Унијата.
Според оваа претпоставка како основна основа, извештајот сугерира проширување на надлежноста на ELA не само на испратените работници во ЕУ, туку и на државјаните кои не се членки на ЕУ кои бараат работа во Унијата. Логиката е едноставна.
Згора на тоа, испраќањето граѓани кои не се членки на ЕУ во Унијата е законски засновано, во најголем дел, на судскиот случај Ван дер Елст (пресуда на Европскиот суд на правдата од 9 август 1994 година). Ова се користи од страна на белгиската влада за да предложи да се разгледа идна директива што би ги прифатила прашањата како што е правото на испратените работници кои не се членки на ЕУ да останат во Унијата извесно време по завршувањето на нивното вработување, или да го сменат работодавачот во таков случај. случај, како и обезбедување помош на пријавените државјани на трети земји, на пример, ефективно информирање за нивните права и обврски кои се применуваат во земјата-членка на испраќање.
Иако извештајот не го кажува тоа, јасно е дека предлогот за директива ќе биде повод послужен на сребрена послужавник за централистите да доделат дополнителни надлежности на ЕЛА за имиграција од трети земји, со што ќе го украдат граничниот суверенитет од земјите-членки.
Така, концептот на прекугранична мобилност ќе го користат властите во Брисел за да започнат со контрола на пристапот на државјани на трети земји до Унијата. Понатаму, проширувањето на ова прашање ќе доведе до интеграција на социјалното осигурување, уште едно поле досега зачувано од националните влади.
Но, проширувањето на неодговорните бирократи на Унијата во двете области, имиграцијата и социјалната сигурност, очајно се коси со примарното право на ЕУ. Членот 179(5) од Договорот за функционирање на Европската унија го прокламира правото на земјите-членки да го одредат обемот на прием на државјани на трети земји кои доаѓаат од трети земји на нивната територија со цел да бараат работа, додека членот 153(1) само му обезбедува на Синдикатот надлежност за поддршка за социјално осигурување и социјална заштита на работниците.
Ова е уште една причина за европските конзервативци да се спротивстават на проширувањето на овластувањата на ЕУ преку промена на договорите. Напротив, реформата на истата треба да оди во спротивна насока: онаа на разјаснување и враќање на премногу терен кој веќе и е предаден на Европската комисија.