Subscribe
Путин изгледа се обидува да ги избрише автентичните гласови од минатото…
Платформата за европска меморија и совест ја донесе следната резолуција на 5 јануари 2022 година:
На 28 декември 2021 година, Врховниот суд на Руската Федерација одлучи да ја затвори руската меѓународна меморијална организација. Покрај претходните обвиненија за кршење на законодавството за „странски агенти“, обвинителот го обвини Меморијал за „создавање лажна слика за Советскиот Сојуз како терористичка држава“, клевета на споменот на Големата патриотска војна и обид за рехабилитира нацистичките криминалци. Платформата за европска меморија и совест ја осудува ликвидацијата на Меморијалот во Русија. Организацијата Меморијал, во текот на повеќе од 30 години, ја подигна свеста за историјата на тоталитарниот режим во Советскиот Сојуз, како и за другите комунистички режими, изградени на советскиот пример и со советска поддршка. Напорите на Меморијалот за зачувување на споменот на жртвите на комунистичките злосторства се познати во светот. Нивниот придонес во обновувањето на заборавените истории на масовна репресија и во поранешниот Советски Сојуз и во странство е тешко да се прецени. Покрај тоа, непроценлива е работата на Меморијалот во заштитата на човековите права во современа Русија и во други земји. Платформата за европска меморија и совест ги повикува Европскиот парламент и Европската комисија да преземат акција за да гарантираат продолжување на работата на организацијата Меморијал, руските историчари и активисти за човекови права во откривањето на тоталитарното комунистичко минато, како и на различните форми на неговото наследство во современиот свет. Ги повикуваме сите поединци и организации кои се вклучени во меморијата и сеќавањето и заштитата на човековите права да се приклучат на меѓународната кампања на солидарност со Меморијалот.
Ова е загрижувачки развој на настаните. Сегашните власти во Русија се обидуваат да го избришат споменот на многубројните жртви на комунизмот. Советскиот Сојуз навистина беше терористичка држава. Болшевичката револуција од 1917 година беше криминален потфат. Според авторитетната Црна книга на комунизмот , околу дваесет милиони луѓе биле убиени од советските комунисти од Болшевичката револуција до распадот на Советскиот Сојуз во 1991 година. Разликата помеѓу авторитарниот царски режим пред 1917 година и тоталитарниот болшевички режим беше една по вид, а не по степен. Помеѓу 1825 и 1917 година, вкупниот број на луѓе осудени на смрт во Русија поради нивните политички убедувања бил 6.360 од кои 3.932 биле егзекутирани, главно по бунтот во 1905 година. (Имаше само 191 егзекуција во периодот од 1825 до 1905 година.) Но, болшевиците беа на власт само четири месеци кога бројот на егзекуции го надмина оној од целата царска ера. Болшевичкиот терор не беше продолжение на руската традиција, дури и ако така мислеа еминентни научници како што е професорот Ричард Пајпс. Тоа беше логична последица на залудниот обид да се реконструира целото општество според марксистичките фантазии. За таков обид е потребна жртва на сите оние групи кои не се вклопуваат.
Сталин и Хитлер беа сојузници
Руските власти ретко зборуваат за Втората светска војна. За нив е важна „Големата патриотска војна“ од 1941–1945 година. Но, треба да се нагласи дека од август 1939 до јуни 1941 година Сталин и Хитлер биле сојузници. Тие ја поделија Централна и Источна Европа меѓу нив со Пактот за ненапаѓање потпишан во Москва на 23 август 1939 година. Токму овој пакт го овозможи нападот на Хитлер врз Полска, а со тоа и Втората светска војна. За луѓето од Централна и Источна Европа во тоа време се водеа две војни: едната беше меѓу Велика Британија и Франција од една страна и Германија и Италија од друга страна, од 1939 до 1941 година, а другата беше меѓу Велика Британија и Советскиот Сојуз од една страна и Германија и нејзините сојузници од друга страна од 1941 до 1945 година. Беше горчлива иронија што советските судии учествуваа во судењето во Нирнберг на поранешните нацистички водачи во 1946 година, бидејќи советските владетели беа исто толку сурови и угнетувачки како и нацистите. Тие беа виновни за истите воени злосторства и злосторства против човештвото како и нацистите. Меѓутоа, разликата меѓу нашите перцепции за комунизмот и националсоцијализмот е во тоа што ретко може да се најдат фотографии или филмови од советските работни логори, додека целиот свет беше шокиран од она што сојузничките војници го видоа и снимија кога влегоа во нацистичките логори на крајот на војна. Повторно, никогаш немаше судење во Нирнберг на комунистичките водачи, со драматични откритија за нивните злосторства.
Проблемот на злото
Во Браќата Карамазови , Достоевски разговараше за проблемот на злото. Тој ја раскажа приказната за пензиониран генерал кој казнил мало момче за помала несреќа со тоа што му поставил глутница пес. Го распарчија пред очите на мајка му. Речиси е неподнослива мисла дека можеби генералот умрел мирно во сон многу години подоцна. Пораката на Достоевски беше дека мора да има Бог кој ќе наградува и ќе казнува. Можеби современиот човек не би го прифатил целосно тоа расудување. Но, секако, Историјата може да дејствува како судија, регистрирајќи и осудувајќи ги злосторствата кои остануваат неказнето во овој живот. Оваа точка беше елоквентно изразена од францускиот писател Франсоа-Рене де Шатобријан:
Кога во тишината на понижувањето, единствените звуци што може да се слушнат се синџирите на робовите и гласот на соработникот, кога сè трепери пред тиранинот, кога е опасно да се извлече неговата наклоност колку и да се заслужи неговиот срам, историчарот се појавува, обвинет за одмазда на народите. Нерон залудно напредувал, зашто Тацит веќе бил роден за време на Империјата.
Пред нацистичка Германија да ја нападне Полска во 1939 година, Адолф Хитлер одржа таен говор пред воените лидери во неговиот дом во Баварските Алпи. „Нашата сила се состои во нашата брзина и во нашата бруталност. Џингис Кан доведе милиони жени и деца на колење – со предумисла и среќно срце. Историјата во него гледа единствено основач на држава. За мене е прашање на рамнодушност што ќе каже слабата западноевропска цивилизација за мене“, извика Хитлер. „Кој, на крајот на краиштата, денес зборува за уништување на Ерменците?
Исчезнување на жртвите
Навистина, кој зборува за уништување не само на Ерменците, туку и на многу други незаштитени малцинства? Сега Путин се обидува да ги замолчи малкуте руски гласови кои ја нарекуваат лопата лопа, а убиството убиство. Болшевиците егзекутирале некои од нивните противници ставајќи ги на големи бродови во реките и езерата во басенот Волга, а потоа ги потонале чамовите. Жртвите исчезнале без трага. Дали некој би знаел за таквите ѕверства доколку неколку храбри поединци како Александар Солженицин не пишувале за нив? Водата жубори некое време, а потоа ништо…
The text was translated by an automatic system