Солидаридад

Постојат многу области од општествениот живот во кои, во последните децении, централно-десничарските партии одлучија да не се борат и да и отстапат апсолутна доминација на левицата. Оваа огромна грешка се случи појасно кај европските партии и движења бидејќи, секако, во Соединетите Држави конзервативните движења честопати имаа поголема виталност, можеби и како последица на поголемиот притисок на ова прогресивно размислување, кое ги преплави американските универзитети порано отколку во Европа.

Културата воопшто, а особено киното, театарот и музиката, беа плодна почва за културната доминација на левицата. Токму поради неуспехот на таканаречената социјална десница, која претпочиташе да инвестира во инженери, лекари, економисти и правници. Резултатот беше катастрофа. Бидејќи тие инженери, лекари, адвокати или економисти, или нивните деца или внуци, пораснале и ја развивале својата професионална дејност во сè порадикална идеолошка магма, каде што традиционалните доблести како што се патриотското чувство за живот, храброста, почитувањето на авторитетот и традицијата, комунитарната визија за светот постепено попушти во корист на оние „вредности“ наметнати од левицата: индивидуализам, глобализација, различност или инклузија.

Истото се случуваше со децении во широкиот спектар на работничкото движење. Левицата, по Втората светска војна, ја монополизираше масовната контрола на работниците во Европа; кога конзервативната десница реши да се оддалечи – во процес многу подлабок отколку што замислуваме, особено во католичките земји во Европа – од богатството на она што со текот на времето стана наречено Социјална доктрина на Црквата, иако има нудеше повеќе од еден век каталог на мерки, ресурси и принципи повеќе од доволни за соочување со социјализмот.

Откако покажа дека левицата ја изневерила европската работничка класа, прифаќајќи ги новите идентитаризми на пол или раса, ова општествено право на силни убедувања повторно добива здив и иницијатива во одбраната на европските работници – исто така самовработени и мали претприемачи – кои страдаат последиците од преместувањето на компаниите, глобализацијата и имиграциските процеси поттикнати од владејачките елити.

Еден пример е Шпанија, каде што синдикатот Солидаридад, поддржан од VOX, се конфронтира и расте како алтернатива на синдикатите од големите класи, со јасна социјалистичка и комунистичка позадина. Минатиот први мај синдикатот „Солидарност“ уште еднаш ги повика работниците на улица, надвор од унитарните повици на класните синдикати. Ова е добар начин да се врати иницијативата и да се одземе од левицата простор кој никогаш не требаше да биде нејзин монопол.

Згора на тоа, важно е овој нов синдикализам да биде отворен во односите со компаниите, работниците, но и со младинските или студентските, универзитетските и интелектуалните движења, кои денес растат низ цела Европа, за подобра и поцелосна размена на идеи.

Синдикализмот во 21 век не може да се ограничи на одржување и поттикнување конфликт меѓу работниците и работодавачите во компаниите, бидејќи во повеќето случаи, ситуациите на неправда што се појавуваат не потекнуваат од одлуките на компаниите, туку од директивите, регулативите на заедницата или националните закони кои му штетат на работодавачот, наметнуваат забрани или нови ограничувања, кои се применуваат на работникот. Новиот синдикализам мора да го врати уверувањето дека компанијата е заедница во која, нормално, работодавачот и работникот треба да дејствуваат заедно, во корист на општото добро на компанијата.

Доказ за тоа беше присуството на истакнати членови на синдикатот „Солидарност“, како што е неговиот генерален секретар, Родриго Алонсо, на конференцијата организирана од ECR Party во Мадрид во петокот на 17 мај, придружувани од десетици претставници на младински здруженија и организации од сите над Европа и Америка.