Треба да се стави крај: Исламската имиграција или Европа?

Врисоци на ужас, умирање без здив, пламен и крвави ножеви. Застрашувачка табела што се одигра двапати во Западна Европа за само 12 часа минатиот викенд. И двата исламистички напади, со еден особено страшен во својот исход. Соборен рекорд кој се чини дека се повторува одново и одново. Година по година, месец по месец, недела по недела.

Во Париз, претседателот Макрон брзо го осуди обидот за подметнување пожар во синагогата Ла Гранде Моте во саботата наутро, при што еден полицаец беше ранет и хоспитализиран. Макрон правилно го означи како „терористички напад“. Премиерот Габриел Атал и министерот за внатрешни работи Жералд Дарманин покажаа некаков привид на интегритет со тоа што ја признаа „антисемитската“ природа на злосторството. Но, тие погодно изоставија еден клучен детал: сторителот беше обвиен со палестинско знаме и шал. Во меѓувреме, во Германија, политичката класа се трудеше да го осуди нападот во петокот вечерта во Солинген, каде што загинаа најмалку три лица, а осум други беа повредени, од кои четворица потешко. Некои функционери, како премиерот на Рајна, Вуст, точно го опишаа како „терористички напад“ што „ја загрозува нашата слобода и безбедност“. Канцеларот Шолц, во редок момент на јасност, повика насилникот да биде казнет „со целосна строгост на законот“. Конечно, некои би рекле. Но, колку е залудно да се очекува раководството во Берлин и Дизелдорф, заедно со сојузната министерка за внатрешни работи, Ненси Фезер, да ја кажат чистата вистина. Тие не успеаја да се осврнат на веројатните радикални исламистички мотиви зад масакрот во Солинген, злосторство за кое одговорноста со нетрпение ја презеде таканаречената „Исламска држава“. Уште потрагично, жртвите во Солинген би можеле сè уште да бидат живи доколку германските власти ја завршеа својата работа – ако на прво место го спречеа сирискиот исламист да влезе или да остане во Германија. Иса ал Х., 26-годишниот убиец, влезе во ЕУ преку Балканот, пробивајќи се во Германија преку бугарската граница. Неговото барање за азил требало да биде поднесено – и одбиено – во Бугарија. Наместо тоа, тој поднесе барање за азил во Билефелд, Германија, во 2022 година, и покрај одбивањето во јануари 2023 година, тој не беше депортиран. Наместо тоа, тој добил учтивост на известување за депортација, по што тој едноставно исчезнал. Шест месеци подоцна, тој повторно се појави, само за германските службеници љубезно да го вдомат во Солинген, благодарение на германскиот даночен обврзник. И токму во Солинген, за време на еден градски фестивал, тој извади нож и го започна својот смртоносен напад врз невини луѓе. ИСИС побрза да тврди дека убиецот ги „одмаздувал“ муслиманите во Палестина и другите исламски следбеници. Премиерот на Северна Рајна-Вестфалија упати шуплив повик за „единство и борба против омразата“, но сепак погодно го заобиколи идентификувањето на специфичната марка на омраза во игра – каков вид на омраза, точно? Од кого произлегуваат и насочени против кого? Прашањето е иронично, се разбира, бидејќи сите го знаат одговорот. Ништо не може поостро да го разоткрие неуспехот на германските левичарски власти од нивното постојано одбивање да го идентификуваат радикалниот ислам како коренот на проблемот. Без таква дијагноза, тие се целосно неспособни да се борат, а камоли да ја искоренат оваа закана. А сепак, спротивставувањето на оваа закана не само што е можно, туку и итно неопходно – особено ако сегашните елити се надеваат дека ќе избегнат сценарио каде десничарските популистички партии како АфД ќе ги издржат претстојните регионални избори во Источна Германија. И покрај политички коректната цензура од левичарскиот печат и големите социјални мрежи, гласачите се целосно свесни дека благодарение на радикалниот ислам, никаде во Централна и Западна Европа повеќе не се чувствува безбедно. Сеништето на терористички напади виси, уште еднаш, над секој јавен настан. И дури и ако терористичките напади се главниот фокус на моментот, трагичната реалност е: тие не се единствениот проблем. Поголемиот дел од кражбите или силувањата во некои западни демократии се направени од мигранти, како што покажува статистиката за убедување. Но, фокусирајќи го нашето внимание назад кон нападите, Билд соодветно забележа: „Солинген може да се случи секаде“. Во неделата, весникот повика на „нулта толеранција“, повикувајќи ги властите да забранат ножеви во јавноста, да ја зајакнат полицијата, да спроведуваат строги контроли, да ги прошират правата за дигитална истрага (кои прогресивните функционери сериозно ги ограничија, оставајќи ја Германија во голема мера зависна од американските разузнавачи) и воспостави правосуден систем кој изрекува строги казни. Овие и други мерки – како сеопфатен видео надзор – можеа да бидат донесени одамна, особено во Германија. Но, немаше политичка волја за тоа. Исто како што немаше волја значајно да се ограничи и легалната и илегалната имиграција. Наместо тоа, властите ја удвоија цензурата, облечени во псевдохристијански флоскули како „да се бориме против омразата“ и „да го одржиме нашето единство без да дозволиме да бидеме поделени“. Но, овие празни слогани резонираат само со намаленото малцинство, додека мнозинството премногу јасно гледа дека императорот нема облека, како што би рекол Ханс Кристијан Андерсен. Јасно е дека омразата слободно тече во општеството, а статистиката за убиства дава жива слика за тоа кој „мрази“ (ако го користите овој глагол за да опишете бомбардирање со оган и прободување) за кого.

Мнозинството Европејци сакаат крај на имиграцијата

Европа се соочува со пресметка, а доказите се толку јасни толку и непријатни. Повеќекратните студии, вклучително и оние нарачани од угледни медиуми како Ел Паис, откриваат остар консензус: мнозинството Европејци веруваат дека континентот примил премногу мигранти од култури и религии кои едноставно не се компатибилни со европската. Тоа е горчливо апче за голтање, без сомнение – да се разговара за човечки животи секогаш е, но ако има некаква надеж за решавање на оваа криза, мора да ја проголтаме. Одложувањето на било каква понатамошна акција ризикува не само да го влоши проблемот, туку и да му дозволи да метастазира во нешто многу поопасно – потенцијално дури и граѓански конфликт од големи размери. Веќе го гледаме Обединетото Кралство на работ на токму тоа. Сепак, постои решение кое би можело да послужи како дефинирачка политика за новата Комисија на ЕУ, решение кое ќе ги надмине границите и социјалните поделби, ќе го зајакне европскиот идентитет, ќе ја намали политичката поларизација и значително ќе ја зголеми популарноста на ЕУ. Мерката? Депортирање, без дискриминација и исклучок, на сите кои илегално влегле на континентот. Дополнително, ЕУ треба да ја елиминира секоја можност за влез без соодветни правни процедури. Ако Европа навистина сака да живее ослободена од сеништето на теророт, прво мора да го надмине својот парализирачки страв од донесување мерка што некои – првенствено лицемерните – несомнено ќе ја означат како нехумана. Реалноста е дека колку подолго Европа се колеба, толку повеќе ја ризикува својата иднина. Она што е навистина нехумано е да се дозволи растечкиот проблем да расте додека не може повеќе да се контролира, влечејќи го целиот континент во насилство или постојан страв од насилство.

Но…

Постојат прагматични решенија. Решенија кои не би ги загрозиле животите на оние кои се депортирани. На пример, Италија изнесе патека која бара нашето внимание: планот Матеи. Именуван по легендарниот Енрико Матеи, основачот на ENI кој ја револуционизираше енергетската соработка во повоената ера, овој план не е ништо помалку од план за спасување на Европа од хаосот предизвикан од неконтролираната миграција. Она што го издвојува Планот Матеи од неуспешните пристапи од минатото е неговото признание дека решението за илегалната имиграција не лежи во едноставно зајакнување на нашите граници, туку во решавање на основните причини што ги тераат луѓето да ги напуштат своите татковини на прво место. Планот Матеи предлага радикална промена во начинот на кој Европа се ангажира со Африка, претворајќи го континентот од постојана кризна зона во земја на можности и раст. Во срцето на Планот Матеи е стратегијата за економско партнерство што им дава овластување на африканските нации да застанат на свои нозе. Не станува збор за фрлање помош на проблемот, создавајќи циклус на зависност што само поттикнува поголема миграција. Не, Планот Матеи е за инвестиции – реални, значајни инвестиции во енергетската инфраструктура, индустријата и човечкиот капитал на Африка. Помагајќи им на африканските земји да развијат сопствени економии, ја намалуваме потребата нивните граѓани да бараат подобар живот на друго место. Покрај тоа, наведените земји потоа имаат потенцијал да станат држави кои би можеле да примат други неуспешни баратели на азил во Европа, како што се муслиманите кои не можат да се вратат во некои земји, поради тоа што се разорени од војна. Со оглед на тоа што некои држави на африканскиот континент го прифаќаат исламот како мнозинска религија, а некои одат по патот на христијанството, таму би можело да се направи нов дом за оние кои се неспоиви со Европа, без разлика на нивното верување. Планот на Матеи не мора да биде единственото решение. На нашиот континент не му недостасуваат брилијантни умови кои би можеле да дизајнираат излез од моменталната ситуација во која се наоѓаме. Единствениот проблем е, искрено, да признаеме дека имаме проблем.