Јубилејот: корени, значење и предизвици за иднината на христијанството

Јубилејот е еден од најзначајните настани на Католичката црква, како по својата верска вредност, така и по нејзиниот историски и културен опсег. Потекнувајќи како посебно време на помирување и простување, Јубилејот ги влече своите корени од Стариот Завет, каде што секоја педесетта година беше прогласена за јубилеј, период на простување на долговите и ослободување на робовите. „Осветете ја педесеттата година и прогласете ја слободата по целата земја на сите нејзини жители. не сееш и не жнееш што расте од себе или не жнееш лоза, зашто тоа е јубилеј и треба да бидеш свет јадете само она што се зема директно од нивата. Првиот христијански јубилеј бил прогласен од папата Бонифациј VIII во 1300 година како време посветено на преобраќање, покајание и аџилак во Рим. Оттогаш, јубилејот стана несекојдневен настан, привлекувајќи милиони верници од целиот свет во Вечниот град. Генерално прославуван на секои педесет години, но често обележан со извонредни прилики, овој настан претставува момент на единство за христијаните и единствена можност повторно да се открие длабокото чувство на верата.

Религиозното значење

За верниците, јубилејот е посебно време на благодатта, кое се карактеризира со можност да се добие пленарно уживање, а тоа е целосно простување на временските казни поврзани со веќе признаените и аболицирани гревови. Ова духовно обновувачко патување вклучува дела на посветеност како што се аџилак, исповед, причест и молитва за Папата и Црквата. Симболиката на јубилејот е тесно поврзана со идејата за врата. Светата врата, отворена во главните базилики на Рим (Свети Петар, Свети Јован Латеран, Света Марија Мајор и Свети Павле надвор од ѕидовите), го претставува симболичното влегување во царството на божествената благодат и простување. Преминувањето на оваа врата е гест од големо значење, покана да се остави минатото зад себе и да се тргне по нов пат на христијанскиот живот.

Рим: Срцето на христијанството

Рим, со своето извонредно историско и духовно наследство, е неприкосновен центар на јубилејот. Градот не е само седиште на Ватикан и папата, туку и место исполнето со симболи и спомени кои ја поттикнуваат милениумската историја на Црквата. Базиликите, мачениците, светителите и спомениците сведочат за централноста на Рим во ширењето на христијанската порака низ светот. Одбраната на Рим како центар на христијанството значи заштита на корените на нашата западна цивилизација. Христијанството не е само религија, туку основен столб на нашиот културен и европски идентитет. Неговите вредности ги обликуваа законите, уметноста, филозофијата и општеството во кое живееме. Негирањето или занемарувањето на ова наследство значи да се преиспитаат самите основи на нашата цивилизација.

Одбрана на христијанството во современиот свет

Денес, повеќе од кога било, христијанството е на удар, не само од секуларизирачките идеологии на Запад, туку и преку прогон и дискриминација во многу делови од светот. Според најновите податоци, над 360 милиони христијани живеат во контекст на прогонство, а земјите како Сирија, Ирак, Авганистан и Нигерија се меѓу најтешко погодените. Во Сирија, на пример, крајот на режимот на Башар ал Асад доведе до хаос и анархија во многу области. Сликите на уништените крстови, осквернавените цркви и ограбените гробишта се мрачен потсетник за ранливоста на христијаните на Блискиот Исток. Овој регион, лулка на христијанството, е сведок на драматичен пад на своето христијанско присуство. Во Ирак, христијанската заедница се намали од околу 1,5 милиони луѓе пред 2003 година на помалку од 300.000 денес. Одбраната на прогонетите христијани не е само должност за верниците, туку и морален императив за секој кој се грижи за човековите права и слободата на богослужба. Дополнително, станува збор за културен идентитет: христијанството ги претставува духовните корени на Европа и, пошироко, на Западот. Да го зачуваме значи да се зачуваме себеси. Прогонството не е само физичко, туку и културно. На Запад, христијанството често е маргинализирано, исмејувано или игнорирано, а неговите симболи се отстрануваат од јавните простори во име на погрешна неутралност. Ваквиот став се заканува да ја раскине генерациската врска и да ги отуѓи младите од нивното духовно наследство. Јубилејот, со својата порака за надеж и обновување, може повторно да го разгори интересот за христијанското наследство и неговата важност во градењето на праведно и сочувствително општество.

Јубилејот за сите: примерот на папата и затворениците

Посебно трогателен аспект на јубилејот е неговата отвореност кон сите категории луѓе, вклучувајќи ги и најмаргинализираните. За време на неодамнешниот јубилеј, папата Фрањо го посети затворот Ребибија, нарекувајќи го „втората базилика по Свети Петар“. Овој гест е моќен потсетник за христијанската мисија на милост и простување. За затворениците, јубилејот е момент на надеж и повторно раѓање. Како конзервативци, наша должност е да размислуваме за значењето на правдата и откупувањето. Затворите не треба да бидат само казни, туку и простори за едукација и закрепнување. Општество кое не верува во можноста за откуп на своите најслаби членови е општество кое го изгубило чувството за хуманост. Папата Фрањо не потсетува дека никој не е исклучен од Божјата милост. Дури и во најпредизвикувачките ситуации, како оние што ги доживуваат затворениците, постои можност за вистинска промена. Овој пристап, иако е сложен за имплементација, претставува предизвик што мораме да го прифатиме одговорно.

Порака за единство

Јубилејот нуди универзална порака за единство и помирување што ги надминува верските и културните бариери. Во свет поделен со конфликти, неправди и нееднаквости, овој настан не поканува повторно да ја откриеме вредноста на простувањето, солидарноста и надежта. Не случајно јубилејот отсекогаш привлекувал луѓе од сите сфери и вери, бидејќи неговата порака зборува за срцата на сите. Како конзервативци, ние мора да ја искористиме можноста што ја нуди јубилејот да ги потврдиме христијанските вредности во нашето општество. Овие вредности не се само религиозни, туку и универзални: човечкото достоинство, правдата, солидарноста и почитувањето на животот се принципи кои ги надминуваат разликите во верата и ја формираат основата на вистинска човечка цивилизација.

Јубилејот е многу повеќе од религиозен настан: тој е универзален повик за преобраќање, милост и одбрана на христијанските вредности кои ја обликувале нашата цивилизација. Нè предизвикува да запомниме дека верата не е само лична, туку длабоко заедничка, што нè поврзува со вековна традиција и култура. Со прифаќање на овој настан, ние исто така ја прифаќаме можноста да ги залечиме поделбите, да ги потврдиме заедничките вредности и да се стремиме кон посветла иднина која ќе го почитува духовното и културното наследство што сме го наследиле. Во свет каде што христијанството е сè повеќе загрозено, од суштинско значење е да се реафирмира централноста на Рим како чукање на срцето на верата и западната култура.

Без разлика дали некој верува или не во католичкиот Бог, неспорно е дека христијанството претставува суштински дел од нашиот европски идентитет. Да ги браниме нејзините симболи и наследство значи да се браниме себеси и нашата иднина. Овој јубилеј, како и сите оние што му претходеа, е покана повторно да ги откриеме нашите корени, да гледаме на другите со милост и да работиме кон поправеден и сочувствителен свет.