Конзервативците мора да го бранат суверенитетот на европските држави

Европските конзервативци треба да го бранат суверенитетот на државата. Ние се залагаме за посилни граници, ги браниме ставовите на нашите нации во однос на странските агенди и ја славиме различноста на нашите земји во рамките на зачувувањето на нашите традиционални вредности. Тоа се темелите на нашите национални идентитети, основата на нашиот суверенитет и столбовите на западната цивилизација.

На европските конзервативци, значи, останува да го зачуваат територијалниот интегритет на нашите земји. Тој основен концепт на географско единство е она што ја прави нацијата држава – културно и правно – секоја со своја различност, но фокусирана околу таа суштинска идеја за еден народ и еден идентитет над нашите разлики.

Сепак, Европа навидум тргнува на нов бран на политичка фрагментација што го загрозува самото јадро на нашиот наднационален систем на суверени држави. Повторно, Шпанија е во епицентарот на оваа европска трибализација. Но, овој пат нејзиниот територијален интегритет слабее со прифаќањето, па дури и соучесништвото на социјалистичката влада предводена од вршителот на должноста премиер Педро Санчез.

Педро Санчез веќе постигна непријатни договори со партиите кои ги бранат сецесионистичките каузи. Во 2019 година, тој преговараше за воздржување на Еускал Хариа Билду од Баскија. Билду има докажано врски со сега изумрената терористичка организација Еускади Та Аскатасуна (ЕТА), која се залагаше за одвојување на Баскија (и други региони, како Навара) со употреба на насилни средства. Билду отиде дотаму што на нивните списоци на регионалните и локалните избори во мај вклучи и осудени, но непокајани поранешни терористи.

Премиерот ги помилува и каталонските сепаратисти одговорни за обидот за пуч во 2017 година. Шпанската влада го реформира Кривичниот законик за да ги ублажи обвиненијата за предавство поврзани со отцепување и бунт. Ова беше очекувано, имајќи предвид дека гласовите на каталонското лево крило – од партијата Ескера Републикана (ЕРЦ) – исто така се покажаа неопходни за да се направи Санчез премиер.

Овие одлуки го нарушија мирниот соживот меѓу Шпанците. Тензиите меѓу Мадрид и Каталонија и Баскија достигнаа нови височини, невидени од времето на Франциско Франко. Прогресивните политички партии само ја разбрануваа и онака напнатата средина со постојано нарекување на Шпанија „нација на нации“. Овој погрешен поим претпоставува дека територијалното распаѓање на Шпанија е неизбежно. Претпоставува дека фрагментацијата на земјата е вродена. На сепаратистите им признава дека врските меѓу различни Шпанци не постојат.

Барем од прогресивната страна на политичкиот спектар, битката за територијалниот интегритет не вреди да се води. Суверенитетот не е прашање за шпанската левица. За некои се чини полесно да се занемари конструктивната критика и да се избегне преиспитување на доминацијата на погрешно разбраните меѓународни агенди за развој кои – во име на погрешна идеја за социјална правда – се залагаат да се задоволат поплаките на групите кои сакаат да ја разбијат државата .

По општите избори на 23 јули, сепаратистите добија замав и покрај нивниот пад на бројот на пратеници. Социјалистичката партија на Санчез, која излезе втора на општите избори, сега преговара со бегалецот Карлес Пуџдемон, кој го предводеше нелегалниот референдум во 2017 година. Санчез успеа да го добие не само нивниот воздржан, туку и нивниот поволен глас при изборот на претседател на шпанскиот Конгрес. Ова ја сигнализираше неговата подготвеност да даде важни отстапки. Еден од нив ги вклучува баскискиот, галицискиот и каталонскиот како валидни јазици за парламентарните процедури и како официјални јазици на Европската унија.

Самиот јазик се политизира заради разбивање на нацијата, кога тие треба да бидат културно наследство на сите Шпанци. И колку е иронично. Прогресивната левица која жестоко ја брани различноста од сите видови ја олеснува сегрегацијата на шпанското општество по јазик и региони.

Суверенитетот на Шпанија е загрозен. За да ја парафразираме титулата на професорката Марлен Винд, Европа повторно станува „племенска“. Европа мора да одигра улога во запирање на овие обновени сецесионистички аспирации, а европските конзервативци треба да го преземат водството.