Subscribe
Европските избори се се поблиску. Написите од секаков вид се репродуцираат и повторуваат во бриселскиот и националниот печат во земјите-членки со изненадувачки оценки – понекогаш со неразумни заклучоци. – можноста новиот Европски парламент да направи радикален пресврт, со доминација на патриотски, конзервативни или идентитаристички партии.
Повеќе од предвидливиот, експоненцијален раст на партиите како што се Fratelli, VOX или Rassemblement; влегување на нови десничарски сили како што е Чега, консолидација на Фидес или Право и правда, и покрај нападите на печатот; се чини дека евентуалното расипување на другите демократски сили ги тресе темелите на европскиот печат, кој е толку навикнат да пее пофалби на „големите коалиции“ на популарните, социјалистичките и либералните партии, понекогаш и со Зелените.
Очигледно, во сите свои анализи изоставуваат дека ако овие партии растат, а во некои случаи можат да ги удвојат своите претставници во Брисел, тоа е затоа што граѓаните ќе гласаат за нив. Болест на нашево време е општеството да се оценува како демократско или не според партијата што владее или победува на изборите. Така, радикалната и опасна Полска стана, за помалку од неколку месеци, пример за демократско функционирање за бриселската олигархија, само затоа што победи Доналд Туск; или подобро кажано, само затоа што Доналд Туск успеа да формира коалициска влада и покрај тоа што не победи на изборите.
Евангелието вели: по нивните плодови или по нивните дела ќе ги познаете. Во денешната политика и печат, спротивното е точно. Немај гајле за фактите. Она што е важно е каде или со кого ќе се построите; или каде или со кого ја фотографирате.
Навистина, не престанува да ме чуди што нема ни половина написи кога радикална левичарска или целосно комунистичка партија има добар изборен резултат. Европскиот печат, со вистинските исклучоци, демонстрира не само неподнослив секташизам, туку и озлогласена способност да манипулира со пораката. Но, самиот очекуван раст на патриотскиот блок во Европа е уште еден доказ дека влијанието на традиционалните медиуми – телевизијата, радиото и печатените медиуми – е во очигледен пад. 
И не само за младите. Верувам дека милиони Европејци се оттргнуваат од објавеното мислење секој ден, во основа затоа што она што е објавено нема никаква врска со реалноста што ја доживуваат милиони фармери или сточари, мали бизнисмени, полицајци или наставници, кои ги трпат ефектите на политиките. кои им штетат на нивните животи, на просперитетот на градовите, на профитабилноста на компаниите и фармите, на несигурноста на улиците или на губењето на авторитетот на наставниците.
Има, навистина верувам, бавен, но постојан бунт – понекогаш тивок – на широки слоеви на општеството, работници, државни службеници, мали и средни претприемачи.
И сега не е време да се гаси тој бунт. Напротив, имаме политичка и морална должност да го разгориме пламенот на поплаките и да им дадеме глас на милиони Европејци кои повеќе не се гледаат себеси застапени во бриселските институции, кои повеќе се занимаваат со промовирање идеологии, често секташки, отколку со безбедност и просперитет на европските семејства.
Секако, конзервативното, патриотско, идентитарното движење во Европа ја одбележува кампањата. Да се надеваме дека тоа може да ги одбележи и политиките на Брисел.
