Subscribe
Parlament Europejski opublikował niedawno badanie, w którym porównano sposób regulowania petycji w różnych krajowych porządkach prawnych.
Spośród dwudziestu siedmiu państw członkowskich UE tylko trzy nie przyznają obywatelom prawa do składania petycji, a mianowicie Cypr, Finlandia i Szwecja.
Spośród tych, które je przyznają, wszystkie akceptują petycje składane przez osoby prawne, z wyjątkiem Bułgarii i Francji.
Trzy państwa członkowskie wymagają minimalnej liczby podpisów, aby petycja została przyjęta: 10 000 w przypadku Łotwy, 1 000 w Estonii i 500 w Austrii.
Pięć kolejnych państw członkowskich ustanawia progi, od których zależy rozpatrzenie petycji: 50 000 podpisów w Niemczech, 25 000 w Belgii, 10 000 w Czechach, 4 500 w Luksemburgu i 1 000 w Portugalii.
Ponadto kolejne trzy państwa członkowskie wymagają minimalnej liczby podpisów, aby umożliwić debatę na posiedzeniu plenarnym: 500 000 we Francji, 100 000 na Słowacji i 7500 w Portugalii (Portugalia dopuszcza debatę w komisji przy zaledwie 2500 podpisów).
Cztery państwa członkowskie różniące się od wcześniej wymienionych: Litwa, Rumunia, Słowenia i Hiszpania nie zezwalają na dodawanie podpisów po przyjęciu petycji.
Pod względem merytorycznym cztery państwa członkowskie wykluczają petycje związane z wymiarem sprawiedliwości: Belgia, Niemcy, Portugalia i Słowacja.
Spośród nich Węgry i Włochy przyznają składającym petycje możliwość dodawania informacji istotnych dla petycji w trakcie procesu składania petycji.
Parlament w Bułgarii również to robi, a ponadto wysłuchuje składających petycje przy każdej okazji, co jest rzeczywiście bardzo przejrzystą praktyką.
Chorwacja nie zamyka petycji, dopóki właściwy organ nie udzieli odpowiedzi.
Podobnie w Polsce petycja jest zamykana po zatwierdzeniu rezolucji.
Oba systemy są pozytywne pod względem zachęcania do udzielenia odpowiedzi lub podjęcia uchwały w odpowiedzi na skorzystanie z przysługującego prawa w imieniu składającego petycję.
Jednak trzy państwa członkowskie zamykają petycję pod koniec kadencji parlamentarnej; są to Belgia, Włochy i Hiszpania.
Nie jest to uważane za dobrą praktykę, ponieważ mogło nie być wystarczająco dużo czasu na właściwe rozpatrzenie sprawy, w szczególności jeśli koniec kadencji parlamentarnej nie jest ustalony, ale zależy od swobodnej decyzji władzy wykonawczej.
Nie ma powodu, dla którego nowa władza ustawodawcza nie mogłaby zająć się otwartą petycją, zamiast doprowadzić do jej zakończenia.
Hiszpania i Bułgaria to jedyne dwa państwa członkowskie, w których w przypadku decyzji o zamknięciu petycji można się od niej odwołać, co jest szerszym prawem przysługującym osobie, która złożyła petycję.
Pod względem długości, najszybszy typowy okres od otrzymania do zamknięcia petycji występuje w Luksemburgu, Słowenii i Turcji; na drugim końcu spektrum, najwolniejsza jest Bułgaria, z 12 miesiącami, a następnie Portugalia, z dużym zróżnicowaniem od 1,5 miesiąca do 12 miesięcy.
Większość państw członkowskich, z wyjątkiem Słowenii, publikuje petycje na swoich stronach internetowych.
Badanie nie obejmuje żadnych informacji na temat Danii, Grecji, Irlandii, Malty i Holandii, ponieważ żadne z nich nie przekazało informacji do Departamentu Polityki Praw Obywatelskich i Spraw Konstytucyjnych Parlamentu Europejskiego.
Nie jest to oczywiście dobra praktyka ze strony żadnego z tych pięciu państw, ale informacje mogą być uzupełniane według różnych źródeł.
W przypadku Danii art. 58 konstytucji z 1953 r. stanowi, że petycje mogą być składane do Folketingu, czyli parlamentu krajowego. Jeśli chodzi o Grecję, art. 10 konstytucji z 1975 r. stanowi, że każda osoba, działając na własną rękę lub wspólnie z innymi, ma prawo, przestrzegając prawa państwa, do składania pisemnych petycji do władz publicznych, które są zobowiązane do niezwłocznego podjęcia działań zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz do udzielenia pisemnej i uzasadnionej odpowiedzi składającemu petycję zgodnie z prawem.
Strona internetowa Parlamentu Irlandii jasno wyjaśnia prawo do składania petycji w imieniu swoich obywateli.
Parlament Malty również przyjmuje petycje i publikuje je na swojej stronie internetowej.
Wreszcie, holenderski Grondwet (Konstytucja) uznaje petycje na podstawie art. 5.
Źródło zdjęcia: Wikipedia