Subscribe
Kwiecień 2024 roku zapisze się w krótkiej historii Unii Europejskiej. Wreszcie, Parlament Europejski, w następstwie porozumienia z Radą Unii, poddał pod debatę i głosowanie na posiedzeniu plenarnym tzw. pakt w sprawie azylu i imigracji. Jest to pakiet dziewięciu reform legislacyjnych, począwszy od reformy i aktualizacji baz danych odcisków palców osób ubiegających się o azyl i nielegalnych imigrantów (EURODAC), a skończywszy na dyrektywie regulującej warunki przyjmowania osób ubiegających się o ochronę międzynarodową. . .
Do ostatniej chwili brukselska prasa, pod naciskiem organizacji pozarządowych, stowarzyszeń i organizacji związanych z imigracją, promowała pogłoski, że Parlament Europejski nie zatwierdzi paktu, który został już zatwierdzony przez Radę. Bez wątpienia była to kwestia tygodnia, miesiąca i roku; a wraz z katastrofalnym Zielonym Paktem, który zdewastował sektor rolny i hodowlany w wielu krajach, kwestia ustawodawcy.
Radykalna lewica, jak zwykle, nie wiedziała, jak poradzić sobie z nowym paktem i zrobiła scenę na brukselskiej sesji plenarnej, gdy posłowie do PE właśnie głosowali za przyjęciem pierwszego z tekstów. W tym momencie dla wszystkich było jasne, że teksty poddane pod głosowanie zostaną przyjęte. Po kilku minutach krzyków i śmiesznego spektaklu, głosowanie było kontynuowane.
Rozporządzenia i dyrektywy zostaną zatwierdzone w całości; z większą lub mniejszą różnicą głosów; ale nie było specjalnych oznak radości, ponieważ pakt jako całość pozostawia wszystkich niezadowolonych. Najbardziej radykalna europejska lewica – część grupy socjalistycznej, Lewica, Zieloni – domagała się reformy rozporządzenia Eurodac i przepisów dotyczących nowej procedury kontroli granicznej i weryfikacji tożsamości migrantów i osób ubiegających się o azyl. Byli przekonani, że mogą zablokować sytuację lub, w zależności od przypadku, skonsolidować Wielką Koalicję przeciwko klasie średniej i ludowej, którą zbudowali z liberałami i znaczną częścią Europejskiej Partii Ludowej w tej kadencji. Byli przekonani, że ich teza o otwartych drzwiach, papierach dla wszystkich i o tym, że problemem nielegalnej imigracji jest straż graniczna, zatriumfuje. Na ich twarzach widać było złudzenie i gniew. Ale nie było też radości po prawej stronie Izby, ponieważ narzucenie obowiązkowej solidarności z relokacją migrantów, która wyraźnie narusza suwerenność narodową, jest czerwoną – lub czarną – linią dla wielu delegacji krajowych.
Prawda jest jednak taka, że ulica znów wygrała. Bliskość wyborów europejskich – i presja ze strony partii konserwatywnych, patriotycznych, tożsamościowych i suwerenistycznych, które z kontroli granic i walki z nielegalną imigracją uczyniły swój główny sztandar -; rosnąca niepewność w europejskich miastach; oraz fakt, że kwestia imigracji łamie schemat „prawica-lewica”, ponieważ wpływa na nią również to, czy dany kraj jest krajem granicznym, czyli krajem, którego granice są zewnętrzną granicą Europy. Tak więc, od Hiszpanii po Finlandię, przez Włochy, Grecję, Węgry, Rumunię, Polskę, Francję, istnieje niezliczona liczba państw członkowskich, w których procesy przymusowej imigracji są doświadczane ze szczególną intensywnością, ponieważ stanowią one mniej lub bardziej stałe szlaki masowego i niekontrolowanego wjazdu nielegalnych imigrantów i osób ubiegających się o azyl.
Dlaczego niewystarczające i rozczarowujące? Głównie dlatego, że najważniejsza i decydująca reforma w celu zapewnienia skutecznej kontroli imigracji, reforma dyrektywy w sprawie powrotów, została usunięta z „pakietu azylowego” od samego początku, ponieważ negocjacje utknęły w martwym punkcie, a Komisja nie była w stanie przedstawić odpowiedniej propozycji.
W każdym razie środki, które mogą promować powroty – a nie procedury wewnętrzne – to umowy z krajami trzecimi, a te albo nie są realizowane, albo z powodu niezdolności Komisji, albo z powodu braku woli politycznej zaangażowanych rządów krajowych, jak w przypadku Maroka i Hiszpanii; w przeciwieństwie do, na przykład, Włoch z Meloni, które promują umowy z Tunezją, Egiptem lub Albanią w celu ułatwienia powrotów, kontroli imigracji, a nawet poszukiwania mniej lub bardziej realnego rozwiązania masowego i nieuporządkowanego korka imigracyjnego.
Jeśli chcesz, ponieważ jest to niewątpliwie kluczowa kwestia w tym roku, będę nadal krótko opowiadał, na czym polega ten pakt azylowy i imigracyjny; które środki wydają się a priori dobre, a które nie. Oczywiście biorąc pod uwagę opinię większości Europejczyków, którzy domagają się od polityków skutecznych działań w celu uporządkowania dziesięcioleci chaosu i braku kontroli.