Subscribe
Gruzja ponownie znalazła się w centrum uwagi międzynarodowej, ponieważ Mikheil Kavelashvili został zaprzysiężony na nowego prezydenta w atmosferze napięć politycznych i społecznych. W samym sercu Tbilisi ponad 2000 protestujących wypełniło ulice, wymachując flagami UE i domagając się gwałtownej zmiany kierunku politycznego kraju. Oskarżenia o prorosyjskość kierowane pod adresem rządzącej partii Gruzińskie Marzenie podsyciły gniew społeczeństwa, które uważa Brukselę i NATO za bastiony demokracji i bezpieczeństwa.
Bojowe pożegnanie Zurabiszwilego. Ustępująca prezydent Salome Zurabiszwili opuściła pałac prezydencki, ale nie bez wysłania silnego przesłania do Gruzinów: „Nadal uważam się za prawowitą głowę państwa i będę nadal walczyć o przyszłość Gruzji. Sześć lat temu przysięgałem wierność konstytucji i narodowi. Ta lojalność się nie zmieni, ani w pałacu, ani poza nim”. Słowa, które rozbrzmiewają jako wezwanie do oporu przeciwko systemowi, który wielu postrzega jako coraz bardziej podatny na presję ze strony Moskwy. Demonstracje w Tbilisi są najnowszym aktem w tygodniach mobilizacji przeciwko wyborom Kawelaszwilego 14 grudnia ubiegłego roku w związku z zarzutami oszustwa i manipulacji. Były piłkarz i polityk reprezentuje kontynuację rządu, który wielu oskarża o podważanie europejskich aspiracji Gruzji. Protestujący domagają się unieważnienia październikowego głosowania parlamentarnego i jasnego zobowiązania do integracji z Unią Europejską i Sojuszem Atlantyckim.
Położona między Europą a Azją Gruzja doświadcza konfliktu tożsamości, który stawia ją w centrum rywalizacji między Zachodem a Rosją. Od upadku Związku Radzieckiego, kraj ten starał się zdystansować od wpływów Moskwy, podpisując umowę stowarzyszeniową z UE w 2014 roku i stopniowo zbliżając się do NATO. Jednak obecność rosyjskich wojsk na okupowanych terytoriach Abchazji i Osetii Południowej pozostaje przeszkodą nie do pokonania na drodze kraju do Sojuszu Atlantyckiego.
Gruzińskie Marzenie, w rządzie, wyznaje poparcie dla integracji europejskiej, ale jego działania są często krytykowane jako niejednoznaczne. Partia dąży do zrównoważenia stosunków z Zachodem bez prowokowania wrogiej reakcji ze strony Rosji, co wielu uważa za zbyt nieśmiałe.
Zjednoczony Ruch Narodowy (MNU), główna siła opozycyjna, reprezentuje najsilniejszy front przeciwko NATO i UE. Partia ta, będąca spadkobiercą byłego prezydenta Micheila Saakaszwilego, naciska na radykalne reformy i większą międzynarodową presję przeciwko rosyjskiemu ekspansjonizmowi.
Na tle tego wysokiego napięcia, prezydent Mołdawii Maia Sandu wyraziła swoje poparcie dla Gruzji: „Mołdawia dziś, jak zawsze, stoi po stronie narodu gruzińskiego w jego walce o wolność, demokrację i europejską przyszłość”. Oświadczenie to nabrało dodatkowej wagi po tym, jak Rosja odcięła dostawy gazu do Mołdawii, co wielu zinterpretowało jako karę za jej proeuropejską postawę. Gruzja wydaje się coraz bardziej podzielona między tych, którzy marzą o przyszłości w Europie i tych, którzy obawiają się konsekwencji otwartej konfrontacji z Rosją. Wewnętrzna polaryzacja polityczna i trudności gospodarcze grożą spowolnieniem i tak już złożonego procesu, podczas gdy Moskwa nadal wywiera destabilizującą presję. Kraj znajduje się na rozdrożu: czy uda mu się skonsolidować swoją demokrację i wzmocnić zachodnie sojusze, czy też pozostanie uwięziony w rosyjskiej strefie wpływów?
Protesty w Tbilisi są jasnym sygnałem: Gruzini nie są gotowi porzucić swoich europejskich marzeń. Ale droga do Brukseli i Waszyngtonu jest wciąż długa i pełna przeszkód. Gruzja jest republiką parlamentarną z systemem wielopartyjnym. Scena polityczna jest zdominowana przez dwie główne formacje: Gruzińskie Marzenie i Zjednoczony Ruch Narodowy (MNU), choć inne mniejsze partie mają znaczącą obecność. Polityka wewnętrzna Gruzji często charakteryzuje się silną polaryzacją, co znajduje również odzwierciedlenie w kwestiach polityki zagranicznej.
Integracja europejska była głównym celem gruzińskiej polityki od uzyskania niepodległości w 1991 roku. W 2014 r. Gruzja podpisała umowę stowarzyszeniową z UE, obejmującą strefę wolnego handlu. Droga do członkostwa pozostaje jednak długa i skomplikowana.
Gruzińskie Marzenie (SG): Partia rządząca wyznaje, że popiera integrację europejską. Jednak często była oskarżana przez opozycję i podmioty międzynarodowe o niewdrożenie reform niezbędnych do spełnienia standardów wymaganych przez UE. Niektórzy krytycy twierdzą, że SG wykorzystuje proeuropejską retorykę do konsolidacji władzy krajowej bez konkretnego zaangażowania w demokratyzację.
Zjednoczony Ruch Narodowy (UNM): Opozycja postrzega członkostwo w UE jako cel priorytetowy i oskarża SG o podważanie europejskiej przyszłości kraju. MNU, polityczny spadkobierca rządu Micheila Saakaszwilego, jest postrzegany jako bardziej proaktywny w promowaniu reform wymaganych przez UE. Inne partie, takie jak Lelo dla Gruzji i ruchy liberalne, zdecydowanie popierają członkostwo w UE, postrzegając je jako klucz do rozwoju gospodarczego i bezpieczeństwa narodowego.
Członkostwo w NATO jest kolejnym priorytetem gruzińskiej polityki zagranicznej. Współpraca z sojuszem atlantyckim wzrosła od czasu wojny z Rosją w 2008 r., ale proces akcesyjny jest utrudniony przez obecność rosyjskich wojsk na okupowanych terytoriach Abchazji i Osetii Południowej. Gruzja stoi przed wieloma wyzwaniami na drodze do integracji z Zachodem. Polaryzacja wewnętrzna utrudnia wdrażanie znaczących reform, podczas gdy Rosja nadal wywiera destabilizującą presję. Unia Europejska i NATO, uznając postępy kraju, przyjęły ostrożne podejście, pamiętając o geopolitycznych implikacjach dalszej ekspansji na wschód.
Sytuacja polityczna Gruzji to delikatna równowaga między aspiracjami do Zachodu a presją ze strony Rosji. Podczas gdy opinia publiczna wydaje się zdecydowanie popierać drogę w kierunku UE i NATO, wewnętrzne podziały polityczne i trudności gospodarcze stanowią istotne przeszkody. Przyszłość kraju będzie zależeć od zdolności gruzińskich przywódców do przezwyciężenia tych wyzwań i skonsolidowania stosunków z Zachodem bez narażania stabilności wewnętrznej.