Hiszpańscy socjaliści stoją w obliczu większych zawirowań w związku ze skandalami korupcyjnymi

Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (PSOE), partia rządząca w Hiszpanii, zmaga się obecnie ze skandalami korupcyjnymi wokół kluczowych postaci i rosnącymi wewnętrznymi podziałami wśród jej przywódców. Obecna sytuacja PSOE jest daleka od tej, w jakiej znajdowała się zaledwie trzy lata temu podczas ostatniego Kongresu Narodowego. W tym czasie partia jechała na fali stabilności, zdecydowanie rządząc po pandemii i utrzymując kontrolę nad głównymi wspólnotami autonomicznymi Hiszpanii. Jednak ta faza spokoju i kontroli ustąpiła miejsca turbulencjom. Głosy dysydentów wśród przywódców socjalistycznych stały się głośniejsze, przypominając średniowieczną rewoltę przeciwko arbitralnemu i jednostronnemu podejmowaniu decyzji przez prezydenta Pedro Sáncheza. Napięcia te znajdą się w centrum uwagi podczas 41. kongresu krajowego PSOE, zaplanowanego na 29 listopada – 1 grudnia w Sewilli. Partia stoi obecnie w obliczu niepewnego krajobrazu politycznego, naznaczonego niewiarygodnymi sojuszami z frakcjami niepodległościowymi i brakiem spójnego kierunku ideologicznego. Przywództwo Sáncheza znajduje się pod ostrzałem zarówno wewnętrznych krytyków, jak i zewnętrznych nacisków, ponieważ partia walczy o utrzymanie tempa legislacyjnego po poniesieniu znacznych strat w wyborach lokalnych i regionalnych w maju 2023 roku. Zewnętrznie PSOE również zmaga się z rosnącymi wyzwaniami. Niedawno stanęła w obliczu kontroli swojej reakcji na niszczycielskie wydarzenie pogodowe DANA i jest w ostrej opozycji z Partią Ludową w Brukseli, która próbuje zablokować nominację Teresy Ribery na komisarza europejskiego. Kwestie te pogarszają i tak już trudną sytuację partii, wzmacniając postrzeganie niestabilności w jej szeregach. Do tego dochodzą ciągłe skandale, które stały się symbolem zmagań PSOE. Sprawa byłego ministra José Luisa Ábalosa, przeciwko któremu hiszpański Sąd Najwyższy skierował akt oskarżenia, a także toczące się śledztwo przeciwko żonie prezydenta w związku z domniemanym handlem wpływami, jeszcze bardziej nadszarpują wizerunek partii. Pomimo tych niepowodzeń, prezydent Sánchez wykazał się odpornością, często porównywaną do upartego „chwastu”, który nie usycha pod presją. Jednak te kontrowersje podsyciły apele starszych członków partii o gruntowne zmiany zarówno w wewnętrznym zarządzaniu, jak i zewnętrznym przywództwie. Jednak te wezwania do reform wydają się być źle zaplanowane i nieskutecznie realizowane. Sánchez skonsolidował kontrolę nad kluczowymi instytucjami sądowymi i medialnymi, w tym Prokuraturą Generalną, Trybunałem Konstytucyjnym i Radą Generalną Sądownictwa. Podmioty publiczne, takie jak RTVE, hiszpański nadawca krajowy, oraz organizacje badawcze, takie jak Centrum Badań Socjologicznych, również były krytykowane za służenie jako rozszerzenie wpływów rządu. Posunięcia te, choć prawnie możliwe do obrony, wzbudziły poważne obawy o erozję niezależności instytucjonalnej i norm demokratycznych. W międzyczasie, nazwiska wymieniane jako potencjalni mocodawcy w krajowym kierownictwie PSOE – Patxi López, rzecznik parlamentarny i Óscar Puente, minister transportu – spotkały się z krytyką za agresywną taktykę wobec dziennikarzy, przeciwników politycznych i mediów. Krytycy twierdzą, że ich styl przywództwa jeszcze bardziej pogłębia autorytarne tendencje partii i zraża wyborców pragnących bardziej przejrzystego i odpowiedzialnego rządu.

Gdy PSOE zbliża się do Kongresu Narodowego, robi to pod ciężarem wewnętrznych podziałów i rosnącego postrzegania politycznego polowania na czarownice wymierzonego w wewnętrzny krąg premiera Sáncheza. Te spory i szersze błędy partii mają znaczące konsekwencje, nie tylko dla obywateli Hiszpanii, ale także dla reputacji kraju na arenie międzynarodowej. Hiszpania, będąca niegdyś wzorem demokratycznej konsolidacji, znajduje się obecnie pod obserwacją globalnych obserwatorów, którzy z niepokojem patrzą na jej obecną trajektorię. Ostatecznie, największymi ofiarami zamieszania w PSOE są Hiszpanie i ramy instytucjonalne kraju. Połączenie wewnętrznego nieładu, zewnętrznych skandali i postrzeganej przesady spowodowało erozję zaufania publicznego i nadszarpnęło wizerunek Hiszpanii. Podczas gdy PSOE próbuje ponownie określić swój kierunek i przywrócić jedność, musi zmierzyć się z rzeczywistością, że jej działania mają konsekwencje nie tylko w kraju, ale także na arenie międzynarodowej, gdzie upadek niegdyś stabilnej demokracji spotyka się ze zdumieniem i niepokojem.