Subscribe
Alexander Winterstein, który obecnie zajmuje wysokie stanowisko w Dyrekcji Generalnej ds. Komunikacji Komisji Europejskiej, został wyznaczony na rzecznika kampanii Von der Leyen. Ta nominacja jest znaczącą oznaką zaangażowania w politykę partyjną i może prowadzić do dochodzeń.
55-letni Austriak Winterstein jest długoletnim europejskim urzędnikiem państwowym. Konkurencji, był zastępcą głównego rzecznika prasowego Komisji Europejskiej w latach 2015-2019. Wcześniej był szefem działu komunikacji i stosunków międzyinstytucjonalnych w Dyrekcji Generalnej ds. Konkurencji i zajmował kilka stanowisk w tym samym departamencie, w tym asystenta politycznego dyrektora generalnego.
Awans Wintersteina na obecne stanowisko we władzach wykonawczych Unii Europejskiej z wcześniejszej roli w Dyrekcji Generalnej ds. Polityki Konkurencji zbiegł się w czasie ze spotkaniem Europejskiej Partii Ludowej w Bukareszcie, która poparła Von der Leyen na kolejną kadencję. Niemniej jednak, czas tej promocji skłonił prasę do przyjrzenia się jej podczas konferencji prasowej Komisji.
Chociaż Von der Leyen nie ubiega się o mandat parlamentarny, stała się główną kandydatką EPL na kolejne pięcioletnie przewodnictwo w Komisji. Zgodnie z zasadą Spitzenkandidaten, zwycięska partia ma przywilej nominowania swojego głównego kandydata na szefa organu wykonawczego UE. W scenariuszu na 2019 r. Von der Leyen nie była kandydatką Spitzenkandidat, co doprowadziło do sporów parlamentarnych dotyczących jej nominacji przez przywódców UE.
Z tej okazji Von der Leyen zdecydowała się aktywnie zaangażować w walkę wyborczą. Podczas kongresu, który odbył się na początku marca w Bukareszcie, została ogłoszona główną kandydatką EPL, co oficjalnie wprowadziło ją do walki wyborczej, oczekując, że będzie angażować się w debaty, media i zgromadzenia polityczne jako główny kandydat.
Aby złagodzić potencjalne konflikty między jej kandydaturą a jej niezależną rolą przewodniczącej Komisji, ustanowiono protokoły w celu wyraźnego rozgraniczenia tych dwóch ról. Środki obejmują ustanowienie oddzielnych profili w mediach społecznościowych, utrzymanie dostępności do oficjalnych zadań i zakaz wykorzystywania zasobów UE do prowadzenia kampanii.
Zarządzanie kampanią powierzono Bjoernowi Seibertowi, znanemu brukselskiemu influencerowi. Niemniej jednak, przestrzeganie ustalonych protokołów wymaga, aby Seibert wziął urlop od swojej roli głównego doradcy Von der Leyen w Komisji przez cały okres wyborów europejskich.
Odnosząc się do potencjalnych sporów dotyczących nominacji Seiberta, Komisja wyjaśniła, że protokoły te są ograniczone do okresu wyborczego. Ponadto Komisja potwierdziła, że wybór Wintersteina odbył się zgodnie ze standardowymi procedurami.
Anthony Whelan, strateg cyfrowy Von der Leyen, został mianowany tymczasowym szefem sztabu, zastępując Seiberta w okresie kampanii.
Ursula von der Leyen, niemiecka mężatka stanu urodzona 8 października 1958 r. w Brukseli w Belgii, należy do Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU) i może pochwalić się godną pochwały trajektorią polityczną.
Jej droga akademicka obejmuje ekonomię na Uniwersytecie w Getyndze i medycynę na Uniwersytecie w Hanowerze, zakończoną doktoratem z medycyny. Przechodząc z zawodu lekarza, odważyła się zająć polityką.
Jako przedstawicielka Hanoweru w niemieckim Bundestagu w latach 2005-2019, jej kadencja obejmowała różne obowiązki ministerialne, takie jak nadzorowanie spraw rodzinnych, seniorów, kobiet i młodzieży w latach 2005-2009 oraz pracy i spraw socjalnych w latach 2009-2013.
W 2013 r. otworzyła nowe możliwości jako pierwsza kobieta-minister obrony Niemiec, którą to funkcję pełniła do 2019 r.
Von der Leyen objęła przewodnictwo w Komisji Europejskiej w 2019 r., stając się pierwszą kobietą-przewodniczącą tej instytucji, zastępując Jean-Claude’a Junckera 1 grudnia 2019 r.
Jej nominacja wzbudziła kontrowersje, odbiegając od zwyczajowego procesu nominacji Spitzenkandidaten, a jej kandydatura została zaproponowana przez Radę Europejską, składającą się z przywódców państw i rządów UE.
Ustanowienie „większości Ursuli” obejmowało głównie Europejską Partię Ludową, Postępowy Sojusz Socjalistów i Demokratów oraz liberałów.