Nowe interwencje Pedro Sáncheza pogłębią kryzys mieszkaniowy

Rząd Pedro Sáncheza po raz kolejny zademonstrował swoją skłonność do nadmiernej interwencji dzięki nowemu planowi mieszkaniowemu, który obejmuje 12 środków mających na celu obniżenie cen mieszkań w Hiszpanii. Inicjatywy te, dalekie od rozwiązania poważnego problemu dostępu do mieszkań, są kolejnym przykładem polityki, która przedkłada ideologię nad pragmatyzm i wyniki. Sánchez nalega na regulację cen wynajmu w obszarach o wysokim popycie – środek, który według ekspertów i badań zniechęca właścicieli i zmniejsza podaż dostępnych mieszkań. Paradoksalnie to, co ma na celu obniżenie czynszów, często wywołuje odwrotny skutek: mniej mieszkań na rynku i wyższe ceny za te nieliczne dostępne. Takie regulacje, zamiast stabilizować rynek, zniekształcają go, tworząc atmosferę niepewności, która odstrasza prywatne inwestycje i pogłębia strukturalny problem niewystarczającej podaży mieszkań. W parze z tą propozycją idzie obietnica premiera dotycząca budowy 183 000 publicznych mieszkań na wynajem w przystępnych cenach. Choć na papierze brzmi to obiecująco, w rzeczywistości państwo ma na swoim koncie porażki w zarządzaniu i realizacji projektów na taką skalę. Poprzednie plany były nękane opóźnieniami i niepowodzeniami, co sugeruje, że ta obietnica również pozostanie niespełniona lub tylko częściowo zrealizowana. Co więcej, powierzenie tego zadania nowemu Public Housing Company nie gwarantuje wydajności; zamiast tego zwiększa wydatki z kasy publicznej i tworzy więcej biurokracji dla obywateli. Tworzenie dodatkowych struktur administracyjnych nie rozwiązuje problemów związanych z zarządzaniem, a raczej je potęguje. Kolejnym kontrowersyjnym punktem jest propozycja ograniczenia zakupu nieruchomości przez obcokrajowców w niektórych obszarach. Takie ograniczenia mogłyby negatywnie wpłynąć na inwestycje zagraniczne, które są kluczowym czynnikiem napędzającym sektor nieruchomości i całą hiszpańską gospodarkę. Próbując pokazać się jako obrońca obywateli, Sánchez ryzykuje podważenie zaufania rynków międzynarodowych. To nie tylko osłabia wizerunek Hiszpanii jako kraju otwartego i konkurencyjnego, ale może również prowadzić do ograniczenia tworzenia miejsc pracy i aktywności gospodarczej w kluczowych sektorach. W odniesieniu do zakwaterowania turystycznego, bardziej rygorystyczne przepisy, w tym nałożenie podatku VAT w niektórych obszarach, mogą mieć druzgocący wpływ na właścicieli małych nieruchomości, którzy polegają na tym modelu w celu uzupełnienia swoich dochodów. W międzyczasie nie zaproponowano żadnych rozwiązań dla rzeczywistych problemów turystyki masowej, takich jak brak infrastruktury i usług. To częściowe i karzące podejście ignoruje podstawowe przyczyny problemów w sektorze turystycznym i niesprawiedliwie karze tych, którzy próbują uczestniczyć w nim w sposób legalny i przejrzysty. Z drugiej strony, sceptycyzm budzą również „gwarancje publiczne” dotyczące opłat za wynajem dla osób poniżej 35 roku życia. Dotacje te mogą stać się kolejną czarną dziurą w wydatkach publicznych bez zapewnienia konkretnych rezultatów. Jest prawdopodobne, że środek ten przyniesie więcej korzyści wynajmującym niż młodym ludziom, którym ma pomóc. Co więcej, prawdziwy problem – niskie płace i niepewność zatrudnienia, które utrudniają młodym ludziom opłacenie czynszu nawet z pomocą – pozostaje nierozwiązany. Zarządzaniu Sáncheza brakuje zarówno skuteczności, jak i spójności. Promując budowę mieszkań publicznych, jego administracja nie zdołała usprawnić procesów administracyjnych, aby zachęcić do prywatnego budownictwa.

Podobnie, jego uporczywe oczernianie właścicieli nieruchomości i obiektów turystycznych ujawnia brak zrozumienia dynamiki rynku i rzeczywistych potrzeb obywateli. Przesłanie wysłane do inwestorów i podmiotów gospodarczych jest takie, że Hiszpania nie jest wiarygodnym krajem do inwestowania, co może mieć długoterminowe reperkusje. Rząd zignorował również rosnące obawy dotyczące nielegalnej okupacji, która dotyka tysiące właścicieli nieruchomości w Hiszpanii. Sánchez nie przedstawił jasnych rozwiązań mających na celu ochronę praw własności. To lekceważenie zapewnienia bezpieczeństwa prawnego i ochrony praw podstawowych jest kolejnym przykładem tego, jak jego administracja przedkłada ideologiczny symbolizm nad skuteczność. Zapowiedziane przez Sáncheza środki wydają się niewystarczające i przynoszą efekt przeciwny do zamierzonego. Zamiast rozwiązać podstawowe kwestie hiszpańskiego kryzysu mieszkaniowego, polityka ta ma na celu stworzenie nowych barier i utrwalenie cyklu frustracji, który szkodzi tym samym ludziom, którym rzekomo ma pomóc.