Obalanie mitów na temat zielonej polityki: Wywiad z Cormakiem Luceyem

Uwaga redaktora: Na marginesie konferencji ECR w Kilkenny w Irlandii, The Conservative spotkał się z Cormac Lucey, ekspertem finansowym na wydziale Trinity College w Dublinie i prelegentem na samej konferencji. Oto wywiad, który udostępnił naszym czytelnikom.

W swojej bardzo głośnej interwencji podkreśliłeś, że polityka Zielonych zagraża naszym zachodnim społeczeństwom. Jak?

Zachód popełnia trzy kardynalne błędy, przyjmując tak bez zastrzeżeń program Zielonych.

Zacznijmy więc od pierwszego.

Pierwszym strategicznym błędem zielonej gospodarki jest to, że jest to koncepcja, która istnieje niezależnie od jakiejkolwiek analizy kosztów i korzyści. Być może byłoby to zrozumiałe, gdyby lewicowy przywódca polityczny trzymał się „zera netto” jako zwycięstwa politycznego. Ale czy to nie niezwykłe, że konserwatywny przywódca, taki jak Theresa May, powinien się go trzymać?

I czy nie pokazuje to surowej, emocjonalnej siły, jaką ma koncepcja zielonej gospodarki?

Władza ta stanowi polityczny tripwire, z którym przeciwnicy tej koncepcji muszą się bardzo ostrożnie zmierzyć. Żyjemy w czasach, w których oprogramowanie liberalnego społeczeństwa jest po cichu i powoli wymazywane. Aby liberalne społeczeństwo mogło być utrzymane na poziomie politycznym, musi to być działanie polityczne, dyskusja polityczna i kompromis polityczny. Można go utrzymać tylko dzięki kompromisom, strategiom politycznym i koalicjom. Jedną z cech współczesnego liberalizmu jest to, że chce on usunąć coraz więcej kwestii z polityki, tak aby nie można było ich w ogóle kwestionować. Aby ustanowić je jako prawa, prawa prawne lub w jakiś sposób, dzięki czemu są one poza politycznym kwestionowaniem. W Europie jest wielu, którzy chcą, aby zielona gospodarka miała taki status, w którym staje się ona kwestią prawnego obowiązku, a nie demokratycznego podejmowania decyzji. Ale fatalne błędy strategiczne i operacyjne, z powodu których cierpi zielona gospodarka, są zbyt duże, aby ta pozycja była zrównoważona.

Wracając do listy kardynalnych błędów…

Drugim strategicznym błędem zielonej gospodarki jest to, że Zachód lepiej wykorzystałby zasoby na adaptację do zmian klimatycznych niż na próżne wysiłki, aby odwrócić je poprzez działania w jednym zakątku świata. Jak zauważył filozof i pisarz John Carey: Ludzie mogą powiedzieć: „Ale musimy, musimy pokazać, że jesteśmy po właściwej stronie, musimy to osiągnąć, nawet jeśli inni tego nie zrobią”. Myślę, że taka jest polityka narcyzmu: „Chcę czuć się dobrze”. Ale w międzyczasie marnujesz zasoby i czas. Istnieje poważne prawdopodobieństwo, że znajdujemy się obecnie na wczesnym etapie niekontrolowanych zmian klimatycznych. Powinniśmy skupić się na wszystkim, co mamy – nie na nieskończenie małym wpływie na globalny poziom emisji dwutlenku węgla, co miałoby miejsce nawet w przypadku wdrożenia całego programu – ale na polityce adaptacji.

A jaki jest trzeci kardynalny błąd?

Trzecim strategicznym błędem zielonej gospodarki jest nadanie zatrzymaniu i odwróceniu zmian klimatycznych tak wysokiego priorytetu politycznego, podczas gdy istnieją inne, bardziej zasługujące na to przyczyny. Bjorn Lomborg jest prezesem Copenhagen Consensus Centre i autorem książek „The Skeptical Environmentalist” (2001) oraz „Best Things First: the 12 Most Efficient Solutions for the World’s Poorest and Our Global SDG [sustainable development goal] Promises” (2023). Lomborg napisał niedawno w Wall Street Journal o niedawnym wspólnym spotkaniu MFW i Banku Światowego. Przed tym spotkaniem Lomborg ostrzegł przed tym, jak „bezbożny sojusz zielonych aktywistów i polityków zaniepokojonych klimatem” zmusi decydentów „do przeznaczenia mnóstwa nowych zasobów na zmiany klimatu”.

Ale czy na pewno są pilniejsze ludzkie priorytety?

Lomborg donosi, że w biedniejszych krajach pięć milionów dzieci umiera każdego roku przed piątymi urodzinami, a prawie miliard ludzi nie otrzymuje wystarczającej ilości pożywienia. Ponad dwa miliardy ludzi musi gotować i ogrzewać się zanieczyszczającymi paliwami, takimi jak obornik i drewno, co skraca ich życie. A edukacja jest często tak fatalna, że większość dzieci w krajach o niskim i średnim dochodzie pozostanie funkcjonalnymi analfabetami. Jednak nowy raport Grupy 20 wzywa Bank Światowy i inne organizacje rozwojowe, aby naciskały na dodatkowe 3 biliony dolarów rocznych wydatków i skierowały większość z nich na politykę klimatyczną. To zachodni narcyzm na sterydach.

Prawdą jest jednak, że czystsza planeta jest dobrem publicznym. Jak konserwatyści mogą przewodzić agendzie?

Na poziomie politycznym koszty zielonej gospodarki stają się coraz bardziej widoczne. Ogólne poparcie dla polityki Zielonych uległo poważnej erozji. Powinniśmy:

1. Nalegać na rygorystyczną analizę kosztów i korzyści dla wszelkich przyszłych kroków na zielonej drodze.
2. Argumentuj za praktyczną adaptacją do zmian klimatycznych zamiast narcystycznej, ofiarnej polityki prób ich powstrzymania.
3. I wreszcie, opowiadaj się za bardziej humanitarnymi projektami rządowymi – takimi jak eliminacja głodu, zakończenie gruźlicy i promowanie edukacji – niż budowanie kolejnych zielonych słoni na niebie.

Jako konsumenci powinniśmy uważać, by nie zostać złożonymi w ofierze na ołtarzu zielonej polityki zmian w obszarach takich jak pompy ciepła i samochody elektryczne. Przede wszystkim polityka rządu powinna być determinowana przez oświecony interes własny, a nie przez narcystyczne poświęcenie.

Jaką rolę w tej debacie powinna odgrywać energia jądrowa?

Uważam, że niskoemisyjna energia jądrowa może i powinna odgrywać kluczową rolę w ułatwianiu przejścia na energię odnawialną. Ale program Zielonych jest tak bardzo napędzany narcyzmem nastolatków, że energia jądrowa nie jest w nim uwzględniona.