Rzut oka na historię

Lewicowi intelektualiści odkryli, że „kolektyw myślowy” o nazwie Mont Pelerin Society był po cichu wpływowy przez ostatnie kilka dekad. Obecnie publikują jedną książkę za drugą na ten temat, obwiniając za sukces tego, co nazywają „neoliberalizmem”. Być może wyolbrzymiają wpływ Towarzystwa. John Maynard Keynes twierdził zbyt wiele, gdy napisał: „Idee ekonomistów i filozofów politycznych, zarówno wtedy, gdy mają rację, jak i wtedy, gdy się mylą, są potężniejsze, niż się powszechnie uważa. W rzeczywistości światem rządzi niewiele innych rzeczy. Ludzie praktyczni, którzy uważają się za całkowicie wolnych od jakichkolwiek wpływów intelektualnych, są zwykle niewolnikami jakiegoś nieżyjącego już ekonomisty”. John Stuart Mill był bardziej rozsądny, twierdząc, że idee są wpływowe tylko wtedy, gdy zewnętrzne okoliczności się z nimi sprzysięgają. W latach 80. i 90. okoliczności zewnętrzne z pewnością sprzysięgły się z ideami wolnego handlu, własności prywatnej i ograniczonego rządu, czyli trzema filarami tego, co nazwałem konserwatywnym liberalizmem. Centralne planowanie poniosło haniebną porażkę w krajach komunistycznych, podczas gdy socjaldemokraci na Zachodzie odkryli, ku swojemu przerażeniu, że nie mogą rozwiązać problemów, rzucając na nie pieniądze podatników.

Towarzystwo Mont Pelerin

Mont Pelerin Society zostało założone w 1947 roku z inicjatywy anglo-austriackiego ekonomisty Friedricha Augusta von Hayeka. Trzy lata wcześniej Hayek opublikował
Drogę do poddaństwa
wymowne ostrzeżenie przed socjalizmem, nie tylko nazizmem i stalinizmem, ale także przed socjalizmem demokratycznym, który mógłby nieumyślnie prowadzić do państwa policyjnego: jeśli centralne planowanie ma działać, indywidualne preferencje muszą być manipulowane, a czasem tłumione. Ku zaskoczeniu Hayeka książka stała się bestsellerem, a on sam został zaproszony na wykłady do kilku krajów, gdzie spotkał kilku podobnie myślących ludzi. Zdobył fundusze na zwołanie spotkania na temat obecnych wyzwań w Mont Pèlerin w Szwajcarii, w którym wzięło udział kilku wybitnych myślicieli, w tym anglo-austriacki filozof Karl R. Popper, austriacki ekonomista Ludwig von Mises, amerykańscy ekonomiści Frank H. Knight, Milton Friedman i George J. Stigler, dwóch wybitnych Francuzów, filozof Bertrand de Jouvenel i ekonomista Maurice Allais oraz niemieccy ekonomiści Walter Eucken i Wilhelm Röpke. Mises był, wraz z Carlem Mengerem, założycielem szkoły austriackiej w ekonomii, do której należał sam Hayek, Knight był założycielem szkoły chicagowskiej, do której Friedman i Stigler mieli wnieść znaczący wkład, a Eucken i Röpke byli ojcami tak zwanego „Ordoliberalismus” w Niemczech (nazwanego tak od ich czasopisma). Ordo).

Uczestnicy spotkania w 1947 r. postanowili utworzyć stowarzyszenie, które zbierałoby się mniej więcej co dwa lata i dyskutowało o problemach i perspektywach wolnego społeczeństwa, opartego na wolnym handlu, własności prywatnej i ograniczonym rządzie. Włoski ekonomista Luigi Einaudi został zaproszony na pierwotne spotkanie, ale nie mógł w nim uczestniczyć, co pozwoliło Hayekowi na włączenie go jako członka-założyciela. Będąc prezesem banku centralnego i ministrem finansów, Einaudi został prezydentem Włoch w 1948 roku. Wraz z Alcide de Gasperi położył podwaliny pod „włoski cud” późnych lat 40. i 50. ubiegłego wieku. W Niemczech Eucken i Röpke wywarli ogromny wpływ na Konrada Adenauera i Ludwiga Erharda, którzy wspólnie umożliwili „niemiecki cud”. Erhard ostatecznie został członkiem Towarzystwa. Niewiele zauważono, że w tym samym czasie „cud” wydarzył się również w Austrii, kierowanej przez innego członka Mont Pelerin Society, dawnego ucznia Misesa, Reinharda Kamitza, ministra finansów w latach 1952-1960 i prezesa banku centralnego w latach 1960-1968.

Zdjęcie z 1956 r.

Kiedy Hayek odwiedził Islandię wiosną 1980 r., zaprosił mnie na kolejne spotkanie Mont Pelerin Society, które odbyło się jesienią w Stanford. Zostałem członkiem w 1984 roku i zasiadałem w zarządzie w latach 1998-2004. Były to lata monumentalnych zmian. Margaret Thatcher i Ronald Reagan doszli do władzy w dwóch największych krajach anglosaskich, a dzięki ich zdecydowanemu przywództwu wygrali zimną wojnę ze Związkiem Radzieckim, który został rozwiązany w 1991 roku. Po upadku komunizmu w Europie Środkowej i Wschodniej, politycy zainspirowani przez Thatcher i Reagana oraz pod wpływem Hayeka i Friedmana zdołali usunąć bariery dla pokojowej transformacji ich gospodarek w demokratyczny kapitalizm. Niektórzy z tych polityków, zwłaszcza Mart Laar w Estonii i Vaclav Klaus w Czechach, byli członkami Mont Pelerin Society. „Cud postkomunizmu” był jeszcze bardziej zdumiewający niż niemieckie, austriackie i włoskie cuda około czterdzieści lat wcześniej. Nagle kraje Europy Środkowo-Wschodniej, długo cierpiące pod komunistyczną kuratelą, stały się znowu normalnymi krajami.

Podczas walnego zgromadzenia Mont Pelerin Society w Oslo w 2022 r. amerykański uczestnik, Dane Starbuck, pokazał mi zdjęcie ze spotkania Towarzystwa w latach 50. ubiegłego wieku. Zidentyfikował kilku Amerykanów przedstawionych na zdjęciu, ale zastanawiał się, kim byli pozostali i kiedy zostało zrobione. Od razu mogłem zidentyfikować trzech Skandynawów. Spotkałem dwóch z nich na spotkaniach Mont Pelerin Society, szwedzkiego profesora ekonomii Svena Rydenfelta i duńskiego aktywistę Christiana Gandila, a także rozpoznałem norweskiego dziennikarza Trygve Hoffa. Oczywiście Hayek, założyciel i przewodniczący Towarzystwa, był łatwo rozpoznawalny. Wkrótce dowiedzieliśmy się, że zdjęcie zostało zrobione podczas wycieczki 1 września 1956 r. na spotkaniu Mont Pelerin Society w Berlinie Zachodnim. Została ona zamieszczona powyżej. O ile udało nam się ustalić, korzystając z różnych źródeł, w pierwszym rzędzie od lewej znajdowali się: Friedrich Lutz, Bertha Ferrer Menéndez, Louis Baudin, Hedwig i Erich Eyck, Enid Goodrich, Lucy Ann Elliott (asystentka Pierre’a Goodricha), Edith Eucken-Erdsiek i niezidentyfikowana. W drugim rzędzie od lewej znaleźli się: Niezidentyfikowany, Hendrik Arie Lunshof, Trygve Hoff, Christian Gandil, Emilio Menéndez, Niezidentyfikowany, Albert Hunold, Leonard Read, Claire Grosse-Schulze (tłumaczka), John MacCallum Scott, Pierre Goodrich, Lord Grantchester (Alfred Suenson-Taylor), Ludwig von Mises, F. A. Harper, Sven Rydenfelt, Franz Böhm, Friedrich A. von Hayek i Niezidentyfikowany.

Austriacy

Uważam, że fascynujące jest zagłębianie się w tło i osiągnięcia osób na zdjęciu. Historia to ludzie, nie liczby. A niektóre lub nawet wszystkie z tych osób były całkiem interesujące, nie tylko jako pisarze, ale także jako osobowości. W mojej książce pt.
Dwudziestu czterech myślicieli konserwatywno-liberalnych
poświęciłem rozdziały dwóm przedstawionym w niej Austriakom, Hayekowi i Misesowi. Obaj urodzili się i wychowali w Imperium Habsburgów, które z czasem przekształciło się w pokojową i cywilizowaną quasi-federację państw w basenie Morza Naddunajskiego. Świetnie opisane przez Stefana Zweiga w książce
Die Welt von Gestern
(Był to rozległy obszar wolnego handlu ze wspólną walutą, solidnie oparty na standardzie złota, z gospodarką powoli, ale pewnie zmierzającą w kierunku zwiększonego dobrobytu, z perspektywy czasu bastion stabilności i wolności w świetle prawa. Był to świat, który został zniszczony podczas Wielkiej Wojny w latach 1914-1918. Pod wpływem austriackich ekonomistów Carla Mengera i Eugena von Böhm-Bawerka, Mises (1881-1973) stał się bezkompromisowym liberałem gospodarczym. W drugim tygodniu stycznia 1920 r. odczytał referat w Austriackim Towarzystwie Ekonomicznym w Wiedniu, w którym argumentował, że socjalizm nigdy nie będzie działał w sposób, w jaki twierdzili jego zwolennicy. Powodem było to, że planiści przewidziani przez socjalistów i obdarzeni nieograniczoną władzą nigdy nie byliby w stanie odpowiednio obliczyć kosztów alternatywnych decyzji, ponieważ nie mieliby cen swobodnie kształtowanych na wolnym rynku, aby nimi kierować. Takie ceny odzwierciedlały względne niedobory i rejestrowały zmiany zachodzące w gospodarce. Mises argumentował, że kluczowe było, aby dobra kapitałowe (lub to, co marksiści nazywali środkami produkcji) były własnością prywatną i podlegały swobodnej wymianie, tak aby informacje na temat ich najbardziej efektywnego wykorzystania były dostępne. Mises rozwinął ten argument w książce Die Gemeinwirtschaft z 1922 r. (przetłumaczonej jako Socjalizm w 1932 r.).

W kilku naukowych i wnikliwych artykułach Hayek (1899-1992) udoskonalił i rozszerzył ten argument. Z trudności w obliczaniu kosztów alternatywnych stał się argumentem na temat wykorzystania wiedzy w społeczeństwie. Jedynym sposobem, na przykład, na wykorzystanie specjalnej lokalnej i tymczasowej wiedzy jednostek, a także umiejętności i zdolności specyficznych dla nich, było umożliwienie im podejmowania decyzji w oparciu o tę osobistą i niezbywalną wiedzę. Rozproszenie wiedzy wymagało odpowiedniego rozproszenia władzy do poziomu indywidualnego, co oznaczało własność prywatną i wolny handel. (Jest to oczywiście również argument za zasadą pomocniczości w katolickiej myśli politycznej). Do tego ekonomicznego argumentu przeciwko socjalizmowi Hayek dodał argument polityczny, że koncentracja władzy w rękach planistów gospodarczych nie tylko stanowiłaby zagrożenie dla wolności jednostki – co uznali wcześniejsi liberałowie, tacy jak John Stuart Mill – ale także wymagałaby manipulacji i tłumienia indywidualnych preferencji, a tym samym prowadziłaby do poddaństwa, jak już wspomniano. Hayek później rozszerzył ten argument w czasie: kapitał kulturowy zgromadzony przez poprzednie pokolenia mógł być wykorzystywany przez obecne pokolenie tylko wtedy, gdy uznawało ono i szanowało tradycje. Ceny przekazywały wiedzę o lokalnych uwarunkowaniach, a tradycje przekazywały wiedzę o tym, które zasady przetrwały próbę czasu. W ten sposób Hayek stał się zwolennikiem tego, co nazwałem konserwatywnym liberalizmem.

Austriacki ekonomista Joseph Schumpeter zauważył kiedyś sarkastycznie, że najwyraźniej w Szwajcarii jest góra, na której ekonomiści gromadzą się, aby wyrazić sprzeciw wobec wkraczającego socjalizmu, ale nikt nie zwraca na to uwagi. Niemniej jednak, w przemyślanej recenzji ” Drogi do poddaństwa” Hayeka, Schumpeter skomentował, że autor był „uprzejmy do granic możliwości”. Z pewnością było to poprawne. Hayek, którego znałem, był prawdziwym dżentelmenem, nigdy nie przypisującym swoim oponentom niskich pobudek, przedstawiającym solidne argumenty na rzecz swojej sprawy, a nie tylko grającym słowami. Z niedawno wydanej, znakomitej biografii Hayeka autorstwa Bruce’a Caldwella wynika jednak, że pod jego arystokratyczną, chłodną i zdystansowaną postawą kryła się pełna pasji jednostka. W latach 1923-1924 odbył podróż studyjną z rodzinnej Austrii do Stanów Zjednoczonych (gdzie uczestniczył w przyjęciu wydanym dla Amerykańskiego Stowarzyszenia Ekonomicznego w Białym Domu przez prezydenta Calvina Coolidge’a). Jego ukochana z dzieciństwa, Helene Bitterlich, została w Austrii i w wyniku nieporozumienia poślubiła innego mężczyznę, co Hayek odkrył z przerażeniem po powrocie. Następnie Hayek poślubił inną kobietę. W 1932 r. został mianowany profesorem ekonomii w London School of Economics. Jednak miłość między Hayekiem i Helene trwała i w 1934 r. doszli do wniosku, że powinni się pobrać. Żona Hayeka odmówiła jednak rozwodu. Po wojnie Hayek i Helene zdecydowali, że nie mogą bez siebie żyć. Żona Hayeka ponownie odmówiła i skorzystała z porady prawnej. Hayek musiał teraz szukać pracy, która umożliwiłaby mu utrzymanie rodziny w Anglii podczas małżeństwa z Helene. Znalazł ją w Stanach Zjednoczonych, w Chicago. Tak więc w 1950 roku spędził semestr akademicki w Arkansas, gdzie prawo rodzinne było liberalne, uzyskał tam rozwód i poślubił Helene w Wiedniu, po czym osiedlili się w Chicago. Była to kosztowna decyzja, nie tylko pod względem finansowym. Niektórzy z jego przyjaciół w Anglii uważali, że nie traktował dobrze swojej pierwszej żony i zerwali z nim wszelkie stosunki.

Niemcy i Szwajcarzy

Podczas gdy Ludwig von Mises i Friedrich August von Hayek byli z pewnością najbardziej wpływowymi myślicielami na zdjęciu, przedstawiono na nim wielu innych wybitnych naukowców, pisarzy i ludzi interesu. Czterech pochodziło z Niemiec. Franz Böhm (1895-1977) wspierał niemiecki „ordoliberalizm” Euckena, Röpkego i Erharda. Przed II wojną światową wykładał ekonomię we Fryburgu, aż w 1938 r., jako zdecydowany krytyk polityki nazistów, otrzymał zakaz nauczania. Uniknął aresztowania po nieudanej próbie zamachu na Hitlera w lipcu 1944 r. tylko dlatego, że naziści pomylili go z jego imiennikiem, katolickim księdzem, którego aresztowali. Po wojnie Böhm wykładał ekonomię we Fryburgu. Był także członkiem Chrześcijańskich Demokratów w niemieckim Bundestagu w latach 1953-1965 i przewodniczącym niemieckiej delegacji do negocjacji z Izraelem w sprawie reparacji. Edith Eucken-Erdsiek (1896-1985) była wdową po Walterze Euckenie, który zmarł przedwcześnie w 1950 roku, ale była także filozofem i pisarką na własną rękę oraz autorką kilku książek, z których jedna była zbiorem esejów na temat ośmiu osób, które odcisnęły swoje piętno na XX wieku, Otto von Bismarcka (choć zmarł w 1898 roku, z pewnością rzucił długi cień na przyszłość), Włodzimierza Lenina, Józefa Stalina, Benito Mussoliniego, Adolfa Hitlera, Winstona S. Churchill, Franklin D. Roosevelt i Charles de Gaulle. Erich Eyck (1878-1964) był niemieckim Żydem, który praktykował prawo w Berlinie, ale w 1937 r. wyemigrował do Anglii i został obywatelem brytyjskim. W latach 40. napisał bardzo pouczającą biografię Otto von Bismarcka w trzech tomach, a później historię niefortunnej Republiki Weimarskiej. Po dokładnym przestudiowaniu oryginalnych źródeł doszedł do wniosku, że upadek klasycznego liberalizmu w Niemczech nie był niczym nieuniknionym. Pod wodzą cynicznego i autorytarnego (choć genialnego) Bismarcka Niemcy obrały zły kierunek.

Czwarty Niemiec, Friedrich Lutz (1901-1975), był ekonomistą, który pracował z Walterem Euckenem we Fryburgu, ale w 1937 roku przeniósł się do Stanów Zjednoczonych wraz z żoną Verą Smith, której nie ma na zdjęciu. Była studentką Hayeka w London School of Economics i napisała interesującą rozprawę na temat bankowości centralnej i alternatywy wolnej bankowości. W 1953 roku Friedrich Lutz powrócił do Europy jako profesor ekonomii na Uniwersytecie w Zurychu. Wybitny ekonomista, był prezesem Mont Pelerin Society w latach 1964-1967. Albert Hunold (1899-1980) był zupełnie inną postacią. Człowiek interesu, który zajmował różne stanowiska w swojej rodzinnej Szwajcarii, stał się zdeklarowanym liberałem dzięki lekturze dzieł Misesa. Wykorzystał swoje dobre kontakty ze szwajcarską społecznością biznesową, aby zebrać fundusze na pierwszą konferencję Mont Pelerin Society, której został pierwszym sekretarzem. Jako człowiek energiczny i zdecydowany, niemal samodzielnie zorganizował konferencję w Berlinie. Niektórym członkom, zwłaszcza ze Stanów Zjednoczonych, nie podobał się jednak jego autorytarny styl i sekciarska mentalność, przez co został zmuszony do rezygnacji ze stanowiska sekretarza w 1960 r., a wkrótce potem opuścił stowarzyszenie.

Amerykanie

Dwóch Amerykanów na zdjęciu było członkami-założycielami Mont Pelerin Society, Leonard Read i F. A. Harper. Read (1898-1983) był dyrektorem generalnym oddziału Izby Handlowej Stanów Zjednoczonych w Los Angeles. Stając się zagorzałym wolnorynkowcem pod wpływem Misesa i Ayn Rand, założył w 1946 r. Fundację Edukacji Ekonomicznej, jeden z pierwszych wolnorynkowych think tanków na świecie. Read mówił i zachowywał się jak biznesmen i był skutecznym fundraiserem. Napisał kilka popularnych książek i skomponował jedną słynną przypowieść „Ja, ołówek„, w której opisał podział pracy, kluczowy dla osiągnięcia dobrobytu. Floyd Arthur Harper (1905-1973) był długoletnim profesorem ekonomii rolnictwa na Uniwersytecie Cornella. Był również zdeklarowanym liberałem gospodarczym, a w 1946 r., kiedy władze uniwersyteckie nie pozwoliły mu przydzielać pism F. A. Hayeka do zajęć, zrezygnował i dołączył do Read’s Foundation for Economic Education. W 1961 r. założył Institute for Humane Studies, który koncentruje się na identyfikowaniu młodych naukowców o konserwatywno-liberalnych poglądach i promowaniu ich kariery. Wielokrotnie uczestniczyłem w letnich kursach Instytutu, zarówno gdy mieścił się on w Menlo Park w Kalifornii, jak i po jego przeniesieniu do Fairfax w Wirginii, i były one intelektualnie ekscytujące, zwłaszcza jeśli chodzi o zwrócenie mojej uwagi na myślicieli zaniedbywanych na uniwersytetach, takich jak Benjamin Constant, Herbert Spencer i William Graham Sumner.

Pierre Goodrich (1894-1973) był w Berlinie ze swoją żoną Enid i asystentką Lucy Ann Elliott. Był odnoszącym sukcesy prawnikiem i biznesmenem w Indianapolis, który posiadał kilka dochodowych firm, ale w przeciwieństwie do wielu biznesmenów był zapalonym czytelnikiem literatury klasycznej, a także zdecydowanym zwolennikiem trzech głównych zasad konserwatywnego liberalizmu, własności prywatnej, wolnego handlu i ograniczonego rządu. Ucieszyłem się, gdy zobaczyłem, że jednym z autorów polecanych przez Goodricha był trzynastowieczny islandzki kronikarz Snorri Sturluson. Argumentuję w mojej książce na temat
Dwudziestu czterech myślicieli konserwatywno-liberalnych
że być może to Snorri, a nie Akwinata, zasłużył na miano pierwszego wiga. W 1960 r. Goodrich założył Liberty Fund, organizację non-profit, której celem jest „zachęcanie do studiowania ideału społeczeństwa wolnych i odpowiedzialnych jednostek”. Fundusz robi to poprzez publikowanie dobrze dobranych i dobrze wydanych książek, często klasyków o wyczerpanych nakładach, oraz organizowanie kolokwiów na całym świecie, prowadzonych zgodnie z zasadami określonymi przez Goodricha, które miały stymulować raczej sokratejskie rozmowy niż platońskie oracje. Z wielką korzyścią uczestniczyłem w wielu z tych kolokwiów. Liberty Fund odegrał niezastąpioną rolę w podtrzymywaniu tradycji wolności w świetle prawa. Goodrich mądrze przyjął długoterminową perspektywę, zamiast nalegać na natychmiastowe wyniki.

Skandynawowie

Trzej Skandynawowie na zdjęciu, Trygve Hoff, Christian Gandil i Sven Rydenfelt, byli głosami na pustyni w latach powojennych, kiedy wydawało się, że w krajach skandynawskich istnieje silny konsensus w sprawie rozszerzenia roli rządu w celu zapewnienia bezpieczeństwa od kołyski po grób. Hoff (1895-1982), członek-założyciel Mont Pelerin Society, był nie tylko dziennikarzem, ale także ekonomistą, który napisał pracę do ktorską na temat problemów planowania w socjalizmie. Był wydawcą i redaktorem popularnego magazynu biznesowego Farmand, w którym niestrudzenie sprzeciwiał się tendencji do socjalizmu w swoim kraju. Niedawno przetłumaczyłem interesującą wymianę listów z 1941 r. między nim a czołowym ekonomistą socjalistycznym w Norwegii, Ragnarem Frischem, na temat socjalizmu i demokracji. Frisch zdawał się nie dostrzegać zagrożenia dla wolności ze strony nieograniczonego rządu. Wymiana zostanie wkrótce opublikowana w Econ Watch Journal.

Poznałem Rydenfelta i Gandila na pierwszych konferencjach Mont Pelerin Society, w których uczestniczyłem na początku lat 80-tych. Nieśmiały i drobnej postury, ale stanowczy i nieustraszony, Rydenfelt (1911-2005) był nieugiętym obrońcą wolnego rynku w dziesięcioleciach, gdy w Szwecji był on niemodny, zawsze podkreślając rolę przedsiębiorczości i innowacji. Na spotkaniu Towarzystwa w 1956 r. w Berlinie został jego członkiem. Wykładał ekonomię na Uniwersytecie w Lund i napisał kilka książek, głównie dla szerokiej publiczności. Odmówiono mu awansu ze względu na jego poglądy i został profesorem zwyczajnym dopiero w 1991 r., kiedy władzę przejął konserwatywno-liberalny rząd. Do tego czasu stał się kimś w rodzaju bohatera dla młodych klasycznych liberałów i konserwatystów w swoim kraju. Gandil (1907-1999) był ekonomistą specjalizującym się w leśnictwie, ale wielki wpływ wywarła na niego ” Droga do poddaństwa ” Hayeka. Książka była szeroko dyskutowana w Danii, a także w innych krajach nordyckich (nawet w Islandii!), a duńska społeczność biznesowa postanowiła założyć agencję informacyjną, której dyrektorem został Gandil. Agencja ta była dość aktywna w późnych latach czterdziestych i wczesnych pięćdziesiątych, ale później zainteresowanie nią spadło i została zlikwidowana. Gandil był bardziej aktywistą niż uczonym, zyskując przydomek Propagandil. On i dwaj inni Skandynawowie na berlińskiej fotografii znaleźli w Mont Pelerin Society mile widzianą odskocznię od ortodoksji w domu.

Inni

Nie udało mi się dowiedzieć zbyt wiele o innych przedstawionych osobach. John MacCallum Scott urodził się w 1911 roku. Był adwokatem i autorem kilku książek podróżniczych, a także sekretarzem Międzynarodówki Liberalnej utworzonej w 1947 r., międzynarodowego sojuszu partii liberalnych (ale nie konserwatywnych). Prowadził również Pall Mall Press. Alfred Suenson-Taylor, 1. baron Grantchester (1893-1976), był brytyjskim bankierem, aktywnym w Partii Liberalnej. Hendrik Arie Lunshof (1904-1978) był znanym holenderskim dziennikarzem. W 1942 r. zrezygnował w proteście z pracy jako korespondent De Telegraaf po tym, jak gazeta pod naciskiem nazistów opublikowała antysemicki artykuł redakcyjny, ale po wojnie stał się krytykiem nieprawidłowości w traktowaniu holenderskich kolaborantów. Lunshof był redaktorem De Telegraaf w latach 1949-1953, a następnie Elseviers Weekblad do 1965 roku. Napisał kilka biografii i książek historycznych. Emilio Menéndez był wybitnym kubańskim prawnikiem. Nieskażony powiązaniami ze skorumpowaną dyktaturą Batisty, po rewolucji kubańskiej w styczniu 1959 r. został mianowany prezesem Sądu Najwyższego Kuby. Podał się do dymisji w listopadzie 1960 r. i ubiegał się o azyl polityczny w ambasadzie Argentyny w Hawanie. Był członkiem kubańskiego rządu na uchodźstwie, który miał przejąć władzę po inwazji antykomunistów na Kubę w 1961 r., która jednak nie powiodła się. Louis Baudin (1887-1964) był profesorem prawa, najpierw w Dijon, a następnie na Sorbonie w Paryżu. Napisał kilka książek o pieniądzach i kredytach, a także intrygującą książkę o
Socjalistyczne imperium: The Incas of Peru,
opublikowaną w 1928 roku. Opisał tam dziwny świat jednorodności i sztywności, który zbudowali Inkowie. Indywidualny wybór został całkowicie stłumiony. To nie było ludzkie społeczeństwo, bardziej jak ul lub mrowisko – orwellowski koszmar, z wyjątkiem tego, że powstał w prawdziwym życiu, a nie był wytworem płodnej wyobraźni pisarza.

(Jeśli ktoś z czytających te słowa rozpoznaje którąś z czterech niezidentyfikowanych osób na zdjęciu lub może coś więcej powiedzieć o tych osobach, będę wdzięczny za wiadomość na mojej stronie na Facebooku).