Solidarność

Istnieje wiele obszarów życia społecznego, w których w ciągu ostatnich dziesięcioleci partie centroprawicowe lub prawicowe postanowiły nie podejmować walki i oddać absolutną dominację lewicy. Ten ogromny błąd wystąpił wyraźniej w europejskich partiach i ruchach, ponieważ z pewnością w Stanach Zjednoczonych ruchy konserwatywne często miały większą witalność, być może również w wyniku większej presji tego postępowego myślenia, które zalało amerykańskie uniwersytety wcześniej niż w Europie.

Kultura w ogóle, a w szczególności kino, teatr i muzyka, były podatnym gruntem dla kulturowej dominacji lewicy. Właśnie z powodu porażki tak zwanej prawicy społecznej, która wolała inwestować w inżynierów, lekarzy, ekonomistów i prawników. Rezultatem była katastrofa. Ponieważ ci inżynierowie, lekarze, prawnicy czy ekonomiści, albo ich dzieci czy wnuki, dorastali i rozwijali swoją działalność zawodową w coraz bardziej radykalnej magmie ideologicznej, w której tradycyjne cnoty, takie jak patriotyczny sens życia, odwaga, szacunek dla autorytetów i tradycji, wspólnotowa wizja świata, stopniowo ustępowały miejsca „wartościom” narzucanym przez lewicę: indywidualizmowi, globalizacji, różnorodności czy inkluzji.

To samo działo się przez dziesięciolecia w szerokim spektrum ruchu robotniczego. Lewica, po II wojnie światowej, zmonopolizowała masową kontrolę nad pracownikami w Europie; kiedy konserwatywna prawica zdecydowała się odejść – w procesie znacznie głębszym, niż sobie wyobrażamy, zwłaszcza w katolickich krajach Europy – od bogactwa tego, co z czasem zaczęto nazywać Doktryną Społeczną Kościoła, mimo że przez ponad sto lat oferowała katalog środków, zasobów i zasad więcej niż wystarczających do konfrontacji z socjalizmem.

Pokazawszy, że lewica zdradziła europejską klasę robotniczą, akceptując nowe identytaryzmy płci i rasy, ta prawica społeczna o silnych przekonaniach odzyskuje oddech i inicjatywę w obronie europejskich pracowników – także samozatrudnionych i drobnych przedsiębiorców – którzy ponoszą konsekwencje delokalizacji firm, globalizacji i procesów imigracyjnych napędzanych przez elity rządzące.

Jednym z przykładów jest Hiszpania, gdzie związek zawodowy Solidaridad, wspierany przez VOX, konfrontuje się i rozwija jako alternatywa dla dużych klasowych związków zawodowych, z wyraźnym zapleczem socjalistycznym i komunistycznym. W ostatni dzień maja związek Solidarność po raz kolejny wezwał pracowników do wyjścia na ulice, poza jednolitymi wezwaniami klasowych związków zawodowych. To dobry sposób na odzyskanie inicjatywy i odebranie lewicy przestrzeni, która nigdy nie powinna być jej monopolem.

Co więcej, ważne jest, aby ten nowy związek zawodowy był otwarty w swoich relacjach z firmami, pracownikami, ale także z ruchami młodzieżowymi, studenckimi, uniwersyteckimi i intelektualnymi, które rozwijają się dziś w całej Europie, w celu lepszej i pełniejszej wymiany pomysłów.

Związki zawodowe w XXI wieku nie mogą ograniczać się do utrzymywania i podsycania konfliktu między pracownikami a pracodawcami w firmach, ponieważ w większości przypadków powstające sytuacje niesprawiedliwości nie mają źródła w decyzjach firmy, ale w dyrektywach, przepisach wspólnotowych lub przepisach krajowych, które szkodzą pracodawcy, nakładają zakazy lub nowe ograniczenia, które są stosowane wobec pracownika. Nowy związek zawodowy musi odzyskać przekonanie, że firma jest społecznością, w której pracodawca i pracownik muszą działać razem, z korzyścią dla wspólnego dobra firmy.

Dowodem na to była obecność prominentnych członków związku zawodowego Solidarność, takich jak jego sekretarz generalny, Rodrigo Alonso, na konferencji zorganizowanej przez partię ECR w Madrycie w piątek 17 maja, w towarzystwie dziesiątek przedstawicieli stowarzyszeń i organizacji młodzieżowych z całej Europy i Ameryki.