Subscribe
Sytuacja w Wenezueli jest szczególnie zaogniona w czasie, gdy po donosach opozycji, która oskarżyła reżim Maduro Chavisty o oszustwa wyborcze, rząd, który właśnie został „potwierdzony” (w cudzysłowie) na czele kraju, krwawo tłumi protesty Wenezuelczyków.
Protesty, które trwają nadal, niezrażeni demonstranci domagają się od reżimu Maduro, który wyraźnie coraz bardziej oddala się od modelu demokratycznego, opublikowania rejestrów wyborczych: przeciwnicy liczą znacznie więcej głosów niż te zadeklarowane, podczas gdy wyraźna różnica między ostatnimi dostępnymi danymi opublikowanymi w czasie rzeczywistym, które wskazywały na przewagę i zwycięstwo opozycji, a wynikami ogłoszonymi przez reżim, który unieważnił wcześniej ogłoszony wynik, wydaje się nieproporcjonalna i nierealna.
Z drugiej strony, wybory w Wenezueli rozpoczęły się pod znakiem zmiany, której tak bardzo pragnęli obywatele Ameryki Południowej: pragnienia uwolnienia się od komunistycznej dyktatury, jednej z niewielu, które wciąż istnieją na południe od Stanów Zjednoczonych.
Tysiące dysydentów, uwięzionych poza granicami kraju i zawróconych na granicy, próbowało dotrzeć do ojczyzny na prywatnych łodziach, aby zagłosować.
Sytuacja, która w bardzo krótkim czasie uległa zaognieniu: Maduro pozbawia swój naród zasady samostanowienia wywalczonej przez państwa zachodnie.
Samostanowienia wewnętrznego i zewnętrznego, aby uwolnić się od obcej dominacji i wybrać formę rządu, która najlepiej odpowiada ich wspólnym potrzebom.
Reakcja świata zachodniego była silna, a wiele krajów odmówiło uznania Maduro za nowego prezydenta.
Reakcja Stanów Zjednoczonych, które zamiast tego ogłosiły Gonzáleza Urrutię, lidera opozycji, nowym prezydentem Wenezueli, była bardzo silna.
Potępienie ze strony Europy było również zdecydowane: spotkanie prezydenta Francji Emmanuela Macrona i premiera Włoch Giorgia Meloniego, lidera europejskich konserwatystów, zaowocowało wspólnym komunikatem podpisanym przez inne kraje UE, takie jak Polska, Portugalia, Niemcy, Hiszpania i Holandia.
Wszyscy potępili działania Maduro, które szkodzą jego i tak już kontrowersyjnemu rządowi: szefowie państw i rządów wyrazili „poważne zaniepokojenie sytuacją w Wenezueli” i wezwali właściwe władze do „natychmiastowego opublikowania wszystkich wyników głosowania w celu zapewnienia pełnej przejrzystości i integralności procesu wyborczego”.
W rzeczywistości sytuacja powinna być zupełnie inna niż ta opisywana przez rząd Chavisty: „Opozycja twierdzi, że zebrała i opublikowała ponad 80 procent list wyborczych sporządzonych w każdym lokalu wyborczym. Ta weryfikacja jest niezbędna do uznania woli narodu wenezuelskiego”. Kraje te chciały stanąć w obronie narodu wenezuelskiego, pozbawionego podstawowych praw człowieka i obywatela, takich jak nienaruszalne prawo do postrzegania człowieka sprawującego władzę poprzez wolne i niezakłócone głosowanie: „Prawa wszystkich Wenezuelczyków”, czytamy w rozpowszechnionej nocie, „a zwłaszcza przywódców politycznych, muszą być respektowane w tym procesie.
Dlatego też różne kraje muszą „stanowczo potępić wszelkie aresztowania lub groźby pod ich adresem”.
Do tej pory doszło do setek obrażeń i wielu zgonów, zbyt wielu zgonów z powodów politycznych.
Tysiące aresztowań dysydentów, którzy wyszli na ulice i protestowali z okrzykami „wolność”. Maria Corina Machado, liderka wenezuelskiej opozycji antychavistowskiej, postanowiła nie pokazywać się publicznie po głosowaniu dla własnego bezpieczeństwa.
Ale w jednym ze swoich ostatnich wystąpień, na platformie z napisem „Wenezuela wygrała”, przekazała wszystkim demonstrantom przesłanie nadziei: „Nigdy nie byliśmy tak silni jak dziś”, powiedziała protestującemu tłumowi, „reżim nigdy nie był tak słaby”. Jest to więc bardzo złożona i delikatna kwestia, ale teraz jest to bardzo proste: głos narodu wenezuelskiego, jego wola wyrażona przy urnach wyborczych, musi zostać wysłuchany: Wola narodu wenezuelskiego – oświadczyły różne kraje europejskie – musi być szanowana, podobnie jak jego prawo do pokojowych protestów i zgromadzeń. Będziemy nadal – dodali – uważnie śledzić sytuację wraz z naszymi partnerami i – podsumowali – wspierać wołanie Wenezuelczyków o demokrację i pokój. Protest rozprzestrzenia się jak pożar, a inne ruchy i demonstracje odbywają się również w zachodnich miastach USA i Europy: wszystkie pod hasłem „wolności”, w solidarności z mieszkańcami Caracas.
W tym samym duchu przyłączyło się wiele krajów Ameryki Południowej, które nie uznały Maduro za nowego prezydenta Wenezueli.
Argentyna, Urugwaj, Kostaryka, Ekwador, Peru i Panama wezwały do opublikowania list wyborczych, których wciąż brakuje.
Ale to właśnie w tym kontekście Maduro szuka międzynarodowego wsparcia i legitymizacji.
W rzeczywistości jego zamiarem jest otwarcie się na medytację zaproponowaną przez prezydentów Brazylii, Kolumbii i Meksyku, choć nie ustalił jeszcze dokładnej daty rzekomych rozmów.
Z drugiej strony, choć oni również wzywają do publikacji list wyborczych, wszystkie trzy kraje są rządzone przez lewicowców bliskich samemu Maduro: Prezydent Lula w Brazylii, Andres Manuel Lopez Obrador w Meksyku i Gustavo Petro w Kolumbii.
Trudno zatem wyobrazić sobie jakąkolwiek prawdziwą mediację na rzecz pokoju w przypadku braku innych aktorów, być może o innym zabarwieniu politycznym niż południowoamerykańska lewica chavistowska: przynajmniej obecność mediatora z kraju europejskiego lub amerykańskiego byłaby konieczna, aby uwiarygodnić dialog, który łatwo mógłby przerodzić się w farsę i zakończyć impasem.
Tymczasem protesty trwają, ponad dwa tysiące osób zostało aresztowanych, a portale społecznościowe, takie jak X (dawniej Twitter), są blokowane, aby uniemożliwić przeciwnikom reżimu Maduro komunikację z wyborcami.
Wreszcie, należy wziąć pod uwagę stanowisko Stanów Zjednoczonych, które do tej pory były najtwardszym międzynarodowym przeciwnikiem Maduro.
Po uznaniu lidera antychavistowskiej opozycji za prezydenta, jak wspomniano powyżej, Waszyngton stawia teraz swego rodzaju ultimatum: Maduro musi odejść od władzy w zamian za międzynarodową amnestię.
Zostało to ujawnione wczoraj przez Wall Street Journal, który poinformował, że rząd USA „położył wszystko na stole” dla Wenezueli: Departament Sprawiedliwości USA rzeczywiście wydał serię aktów oskarżenia przeciwko Maduro i jego ludziom, obiecując nagrodę w wysokości 15 milionów dolarów dla każdego, kto dostarczy informacji na temat jego aresztowania.
Promyk nadziei dla przeciwników Maduro: Według gazety Star & Stripes, dialog „daje promyk nadziei dla wenezuelskiej opozycji, która zebrała wyniki wyborów pokazujące, że jej kandydat, były dyplomata Edmundo Gonzalez, pokonał Maduro w osuwisku w wyborach 28 lipca. Ciekawie będzie zobaczyć, co stanie się dalej w Caracas: Maduro nie wydaje się mieć zamiaru ustąpić i opuścić przywództwo Wenezueli, jak to miało miejsce w poprzednich próbach dialogu z władzami USA, które zakończyły się niepowodzeniem w zeszłym roku w Doha.
Faktem jest, że Maduro nie może dłużej ukrywać prawdy: jest teraz jasne dla wszystkich, że ukrywanie protokołów wyborczych jest wyraźnie próbą uniknięcia ogłoszenia własnej porażki i oddania miejsca, które zajmował od 2013 r., swojemu przeciwnikowi, zgodnie z normalnymi zasadami demokracji.