Subscribe
„Zwracam się z prośbą do włoskiego rządu i premiera Giorgia Meloniego, aby wspierali nas w procesie, który prowadzimy, aby suwerenność była szanowana, a Wenezuela mogła wreszcie cieszyć się pokojem”.
Taki apel wystosował Williams Davila, wenezuelski polityk i członek Zgromadzenia Narodowego Wenezueli z ramienia Partii Akcji Demokratycznej, do premiera Giorgia Meloniego za pośrednictwem Adnkronos.
Tymczasem w południowoamerykańskim kraju protesty i polemiki nie ucichły po wyniku ostatnich wyborów.
Opozycja w Wenezueli nadal energicznie kwestionuje zwycięstwo ogłoszone przez Nicolasa Maduro w ostatnich wyborach prezydenckich i robi to na podstawie raportów sporządzonych w lokalach wyborczych, które według doniesień dostarczają danych całkowicie odmiennych od tych deklarowanych przez Maduro i jego ludzi.
W międzyczasie co najmniej 24 osoby zginęły w wyniku tłumienia ulicznych protestów po wyborach.
Jest to co najmniej wybuchowa sytuacja, która z pewnością nie zakończy się „uściskiem dłoni” i która prowadzi Wenezuelę w kierunku izolacji, jeśli to możliwe, nawet większej niż obecnie.
To, że Maduro był bardziej dyktatorem niż prezydentem demokratycznego państwa, było oczywiste od dawna.
Kraju, w którym przeciwnicy byli prześladowani, w którym protesty kończyły się krwią z rąk prezydenckich żołnierzy, a ubóstwo i przestępczość osiągnęły nieznośny poziom.
Sytuacja, która od lat była potępiana zarówno przez większość społeczności międzynarodowej, jak i opozycyjną partię Akcja Demokratyczna.
Obrazy tysięcy Wenezuelczyków, którzy uciekli do sąsiednich krajów, wracających do domu, by głosować na Edmundo Gonzáleza Urrutię, przeciwnego kandydata Maduro, obiegły cały świat.
Niestety, wydaje się, że to wszystko nie wystarczyło, by wybory przyniosły pożądany rezultat, a raczej by zostały przeprowadzone w przejrzysty sposób.
Podczas gdy walka toczy się w mediach społecznościowych i gazetach, podczas gdy społeczność międzynarodowa podnosi głos, Wenezuelczycy przygotowują się do demonstracji przeciwko Chavismo, podczas której po raz pierwszy wenezuelska prawica przeciwko Maduro zjednoczy się z wenezuelską lewicą przeciwko Maduro.
Demonstracja, która niestety wydaje się być prologiem do wojny domowej.
Bo jedno wydaje się pewne: Maduro nie ustąpi, a armia, która go oskrzydla, a czasami obezwładnia, jeśli weźmiemy pod uwagę, że dziewięciu ministrów rządu jest częścią armii, jest gotowa zapewnić, że status quo nie zostanie zachwiany.
I z pewnością nie wystarczą nawet apele Luli, byłej premier Argentyny Cristiny Kirchner, którą sam Maduro wspierał politycznie i finansowo, oraz prezydenta Kolumbii, który był również wspierany w tym czasie przez prezydenta Wenezueli.
Maduro nie chce i nie może opuścić przywództwa Wenezueli; gdyby to zrobił, prawie niemożliwe byłoby dla niego uniknięcie więzienia przez długi czas ze względu na listę przestępstw, o które może zostać oskarżony w swojej ojczyźnie i śledztwa amerykańskiej agencji antynarkotykowej.
A on, podobnie jak inni w przeszłości, odmawia jakiegokolwiek otwarcia, tworząc oś ze swoim sojusznikiem Kubą, która wydaje się dowodzić wenezuelskimi służbami bezpieczeństwa od lat.
I właśnie dlatego próbuje w każdy możliwy sposób legitymizować swoje zwycięstwo, krzycząc o międzynarodowym spisku, zwykłym zamachu stanu, oczywiście „skrajnie prawicowym”. w którym angażuje różnych potentatów, od Elona Muska po Jeffa Bezosa, w banalną retorykę przydatną do rozpętania wojny przeciwko sprzeciwowi Metodą jest zawsze komunizm w stylu sowieckim: donos.
Wszyscy bojownicy zostali poproszeni o ujawnienie imion i nazwisk znajomych, którzy uczestniczą w demonstracjach opozycji i rozpowszechniają krytykę reżimu w Internecie.
Krótko mówiąc, film, który już widzieliśmy, niestety nie jest wyświetlany w kinie, ale rozgrywa się w prawdziwym kraju, kraju, w którym najprawdopodobniej wkrótce popłynie krew jego mieszkańców.