Subscribe
Partia Konserwatywna i Unionistyczna, jedna z dwóch głównych współczesnych partii politycznych w Wielkiej Brytanii, poniosła najbardziej dotkliwą porażkę w swojej historii w lipcowych wyborach powszechnych. Od 2015 r., kiedy to konserwatyści pod przywództwem Davida Camerona utworzyli pierwszy od 1992 r. konserwatywny rząd większościowy, przy zaledwie 119 mandatach zdobytych w Izbie Gmin, premier Rishi Sunak formalnie ogłosił swoją rezygnację ze stanowiska premiera i ma to zrobić jako lider Partii Konserwatywnej.
„Dałem z siebie wszystko, ale wysłaliście jasny sygnał, że rząd Wielkiej Brytanii musi się zmienić, a wasz osąd jest jedynym, który ma znaczenie” – powiedział Sunak w przemówieniu do wyborców przed swoim biurem na Downing Street.
Wkrótce po ogłoszeniu wyniku wyborów rozpoczęły się oskarżenia i debata na temat przyszłego kierunku Partii Konserwatywnej. Niektóre głosy twierdzą, że porażka Konserwatystów wynikała z porzucenia ich centrowej orientacji, podczas gdy inni twierdzą, że Partia Reform Nigela Farage’a, kierowana przez Nigela Farage’a, zdobyła wyborców, którzy wierzyli, że Partia Konserwatywna porzuciła swoje korzenie.
Były lider Izby Gmin i minister ds. Brexitu, Jacob Rees-Mogg, powiedział w wywiadzie dla BBC, że główną przyczyną porażki partii była decyzja o pozbyciu się Borisa Johnsona. Zapytany przez reportera, co poszło nie tak w partii, Rees-Mogg powiedział, że były „problemy ze zmianą lidera”.
„Wyborcy oczekują, że premier, którego wybrali, pozostanie premierem i to wyborcy zdecydują, kiedy ta osoba zostanie zmieniona…. Obawiam się, że Partia Konserwatywna wzięła swój główny głos za pewnik, dlatego tak wiele osób, które wcześniej mogły głosować na Partię Konserwatywną, przechodzi do innych partii. To była straszna noc dla tej partii” – powiedział Jacob Rees-Mogg dla BBC.
Odbudowa brytyjskiej Partii Konserwatywnej będzie trudna
Jeśli tegoroczne wyniki wyborów są miarodajne, brytyjskim konserwatystom udało się uniknąć całkowitej porażki. Przewidywania niektórych ankieterów, że partia spadnie o dwie cyfry, okazały się nieco błędne, a Konserwatyści zdobyli 119 miejsc w Izbie Gmin. Straty te, uważane za katastrofalne dla brytyjskich konserwatystów, będą trudne do odrobienia w ciągu jednej kadencji, a odbudowa partii będzie niezwykle trudna. Partia Konserwatywna, w tym była premier Liz Truss oraz byli ministrowie Penny Mordaunt, Grant Shapps i Jacob Rees-Mogg, padli ofiarą wyborów.
Znana jako najkrócej urzędujący przywódca w historii kraju, była brytyjska premier z Partii Konserwatywnej Liz Truss (48) zrezygnowała ze stanowiska premiera zaledwie 44 dni po objęciu urzędu po Borisie Johnsonie. Powodem jej rezygnacji było zamieszanie, jakie planowane przez nią działania wywołały na rynkach finansowych w szczytowym momencie kryzysu kosztów utrzymania. Innymi słowy, Truss zarządzała porażką, jako premier, aby spowodować krach na rynku obligacji i załamanie funta szterlinga. Liz Truss z 11 217 głosami w okręgu wyborczym South West Norfolk straciła mandat parlamentarny w przedterminowych wyborach powszechnych na rzecz kandydata Partii Pracy Terry’ego Jermy’ego, który zdobył 11 847 głosów. Chociaż Liz Truss dla wielu wyborców symbolizuje chaos i porażki rządu konserwatywnego, pozostaje wpływowym głosem wśród posłów brytyjskiej Partii Konserwatywnej.
Kolejnym przywódcą, który stracił swój mandat, jest brytyjski sekretarz obrony Grant Shapps. Shapps. powiedział, że to „zaszczyt” reprezentować okręg wyborczy Welwyn Hatfield.
„To, co jest dla mnie jasne, to nie tyle to, że Partia Pracy wygrała te wybory, ale raczej to, że Konserwatyści je przegrali. Partia zapomniała o podstawowej zasadzie polityki: ludzie nie głosują na podzielone partie” – powiedział Grant Shapps.
Innym poważnym ciosem dla członka konserwatywnego rządu była Gillian Keegan, która straciła mandat w Chichester i tekę ministra edukacji, podczas gdy Johnny Mercer, były minister ds. weteranów, stracił mandat na rzecz kandydata Partii Pracy w Plymouth Moor View. Został pokonany przez Freda Thomasa 5 604 głosami.
Niebezpieczeństwo Nigela Farage’a
Maskotka Brexitu, Nigel Farage, pojawił się w brytyjskim krajobrazie politycznym. Farage przewodzi teraz partii Reform UK, z którą zajął trzecie miejsce. Zaskakujące jest to, że w czasie, gdy Rishi Sunak przejął rząd, partia kierowana przez Farage’a cieszyła się poparciem zaledwie 2% wyborców. Znany ze swojej antyimigracyjnej i pro-brexitowej kampanii Nigel Farage po raz pierwszy zdobył miejsce w brytyjskim parlamencie w angielskim mieście Clacton. Wygodnie pokonał kandydata konserwatystów Gilesa Watlinga, który wcześniej zajmował to miejsce.
„Moim planem jest zbudowanie masowego ruchu narodowego. To tylko pierwszy krok do czegoś, co zadziwi was wszystkich” – powiedział Nigel Farage.
Niewielka, ale niezwykle głośna grupa populistycznych posłów wydaje się pogarszać brytyjską scenę polityczną. Do grupy tej należą Nigel Farage, Richard Tice i Lee Anderson. Podczas gdy konserwatyści próbują się przegrupować i odzyskać siły, ta mała populistyczna grupa może wywołać chaos i jeszcze bardziej podzielić Partię Konserwatywną. Nadchodzący konkurs na przywództwo brytyjskich konserwatystów jest zdominowany przez to pytanie:
„Co zrobić z Farage’em i jego partią – trzymać ich blisko czy odpędzić?”.
Wyborcy, którzy zwrócili się w stronę partii Reform UK, odegrali dużą rolę w tym, co jest postrzegane jako katastrofalne wyniki dla Partii Konserwatywnej. Nigel Farage może teraz twierdzić, że jego partia jest druga po Partii Pracy. Jedynym małym promykiem nadziei dla konserwatystów jest to, że pomimo zwycięstwa Partii Pracy, wczesne oznaki wskazują, że jej udział w głosach nie wzrósł znacząco od 2019 roku. Można więc powiedzieć, że wielkość większości może nie odzwierciedlać lawinowego entuzjazmu opinii publicznej dla Keira Starmera, lidera Partii Pracy. Reform UK zdobyła 13 mandatów – niewielki ułamek z 650 miejsc w Izbie Gmin Analitycy polityczni przewidują, że Nigel Farage może zostać nowym liderem opozycji, aby populistyczna prawica wysunęła się na czoło brytyjskiej polityki, tak jak stało się to w innych krajach zachodnich, takich jak Niemcy, Holandia, a ostatnio Francja. Różnica w tegorocznych wyborach między dwiema głównymi partiami na brytyjskiej scenie politycznej jest mieszanką skutecznej kampanii Partii Pracy i załamania się głosów Konserwatystów. Z najgorszym wynikiem w swojej historii, brytyjscy konserwatyści będą musieli wykonać swoją pracę w opozycji w ciągu najbliższych kilku lat, aby odzyskać większość i powrócić do przywództwa w Wielkiej Brytanii.
Historia w Wielkiej Brytanii. Pierwsza kobieta minister finansów od prawie 800 lat
Nowy premier Wielkiej Brytanii, Keir Starmer, mianował w piątek (5 lipca) Rachel Reeves, byłą ekonomistkę Banku Anglii, na stanowisko kanclerza skarbu, drugie najbardziej prestiżowe stanowisko w brytyjskim rządzie. Nominacja Reevesa na „Kanclerza Skarbu”, tradycyjny tytuł osoby sprawującej tekę Kanclerza Skarbu, została ogłoszona w oświadczeniu Downing Street. Rachel Reeves została tym samym pierwszą kobietą na stanowisku kanclerza skarbu w historii Wielkiej Brytanii, podaje AFP. Rachel Reeves, która uważa, że „zmiana nadejdzie tylko dzięki żelaznej dyscyplinie” w finansach publicznych. Reeves podkreślił to natychmiast po tym, jak został ponownie wybrany na posła w okręgu wyborczym w północnej Anglii. Nowy kanclerz skarbu powiedział jednak, że zadanie to „nie będzie łatwe”
„To zaszczyt na całe życie. Nie ma szybkich rozwiązań i czekają nas trudne wybory” – napisała Rachel Reeves na X zaraz po mianowaniu na stanowisko.
Wielka Brytania była rządzona przez burzliwe rządy konserwatystów przez 14 lat, a nowy rząd będzie miał ograniczone pole manewru. Według analityków finanse publiczne nie są w dobrej kondycji, mimo że wzrost gospodarczy nieznacznie przyspieszył, a inflacja powróciła do docelowego zakresu Banku Anglii. W ciągu ostatnich 14 lat Wielka Brytania była rządzona przez 5 premierów, co spowodowało pewną niestabilność rządu. Po kryzysie finansowym z 2008 r., kryzysie siły nabywczej, ciosach zadanych światowej gospodarce przez pandemię, Brexicie i zawirowaniach finansowych spowodowanych krótką kadencją Liz Truss, obywatele Wielkiej Brytanii oczekują, że rząd Starmera przywróci stabilność zarówno na scenie politycznej, jak i w gospodarce.
Walka o przywództwo w Partii Konserwatywnej trwa. Kto jest faworytem?
Wkrótce po ogłoszeniu ostatecznych wyników wyborów w Wielkiej Brytanii, w Partii Konserwatywnej rozpoczęła się walka o zastąpienie byłego premiera i lidera Rishiego Sunaka. Sunak ogłosił, że pozostanie na stanowisku do czasu mianowania jego następcy jeszcze w tym roku. W brytyjskiej prasie pojawia się kilka nazwisk, które mogłyby przejąć przywództwo w Partii Konserwatywnej. Zasadą brytyjskich konserwatystów jest to, że szef partii musi być posłem. Fakt, że tuzin starszych ministrów straciło swoje mandaty poselskie, Penny Mordaunt i kilku innych czołowych kandydatów zostało wyeliminowanych z wyścigu jeszcze przed jego rozpoczęciem. Kemi Badenoch, Robert Jenrick i Suella Braverman staną do zaciętej walki o przywództwo w partii.
Boris Johnson, były premier; Priti Patel – była minister spraw wewnętrznych; Jeremy Hunt – rezygnujący kanclerz skarbu; James Cleverly, obecny minister spraw wewnętrznych (postrzegany jako jeden z najbardziej doświadczonych konserwatystów) to tylko niektóre z nazwisk, które mogą zająć miejsce Rishiego Sunaka u steru Partii Konserwatywnej. Potencjalnymi faworytami są jednak Kemi Badenoch – minister ds. biznesu, energii i strategii przemysłowej. Badenoch zaimponowała członkom partii swoim podejściem i jest obecnie faworytką do zostania kolejnym liderem. Tom Tugendhat – rezygnujący minister bezpieczeństwa jest drugim faworytem bukmacherów. Według bukmacherów Suella Braverman, pomimo kontrowersyjnych poglądów na temat imigracji oraz prawa i porządku, jest czwartym faworytem do objęcia stanowiska lidera Partii Konserwatywnej. David Cameron – były premier Wielkiej Brytanii w latach 2010-2016, a obecnie członek Izby Lordów i sekretarz spraw zagranicznych od 2023 r. – jest również kandydatem na lidera partii. Inne nazwisko, o którym się mówi, to Robert Jenrick, który zajmował kilka stanowisk ministerialnych, w tym ministra ds. imigracji. Jenrick zrezygnował w związku z ustawą Rishiego Sunaka dotyczącą Rwandy.