Subscribe
Czy „zielona transformacja” to tylko kolejne słowo oznaczające nowy rodzaj gospodarki planowej po upadku komunizmu? Czy kwestia ochrony środowiska jest wykorzystywana, aby dać politykom nowy motyw do przejęcia kontroli nad całą gospodarką?
Kiedy słucham ambicji dotyczących zielonej polityki, oczywiście zgadzam się, że nasza ludzka działalność musi zmniejszyć negatywny wpływ na lokalne środowisko i klimat. Ale kiedy politycy, zarówno na szczeblu krajowym, jak i europejskim, mówią o zielonej transformacji, często brzmi to tak, jakby chodziło bardziej o to, jak politycy mogą przejąć władzę nad biznesem i codziennym życiem ludzi.
To brzmi tak dobrze. Musimy ratować środowisko i klimat!
Jednak zamiast mówić o konkretnym rozwoju technicznym, nowych innowacjach i efektywnym rozwoju, polityka wyznacza „cele”, nie mówiąc dokładnie, jak je osiągnąć.
Kiedy „cele” stają się ekonomią nakazową
Mówienie o dalekosiężnych zielonych celach bez jednoczesnego mówienia o tym, jakie konkretne zmiany i precyzyjne środki mają na celu osiągnięcie tych celów i jakie inne priorytetowe cele społeczne mogą zostać pominięte lub odrzucone, jest oszustwem.
Jeśli nie wiesz, jak osiągnąć pożądany rezultat, chodzi o ambicje, a nie cele. A ambicji nie da się uregulować prawnie.
Kiedy organy polityczne decydują o celach, których nie wiadomo, jak osiągnąć, cele stają się zaplanowanym myśleniem ekonomicznym, w którym władze państwowe uważają, że wiedzą najlepiej. Sposób myślenia, który charakteryzował sowiecki komunizm. Po pierwsze, przywódcy polityczni ustalają swoje cele. Następnie zmuszają obywateli do posłuszeństwa, bez względu na konsekwencje.
Co zostanie poświęcone na rzecz zielonego ładu UE?
Unia Europejska wyznaczyła sobie dalekosiężne cele. Brzmi dobrze. Uratuj planetę! Ale za jaką cenę? Europejski „Zielony Ład” ma na celu uczynienie Europy neutralną dla klimatu do 2050 r. poprzez ograniczenie zanieczyszczeń. Ale jak?
Ursula von der Leyen mówiła niedawno w swoim przemówieniu o stanie Unii o swoim marzeniu o przekształceniu wyzwań klimatycznych i środowiskowych w możliwości. „Przeprowadzimy serię dialogów na temat czystej transformacji z przemysłem”, aby osiągnąć dekarbonizację przemysłu, powiedziała.
Ale co, jeśli to nie „pobudzi gospodarki dzięki zielonej technologii”, ale doprowadzi do gwałtownego wzrostu kosztów, gorszych produktów i bezrobocia? Nie jest to nie do pomyślenia, biorąc pod uwagę, że było to wynikiem wszystkich (wszystkich!) prób w historii świata, w których politycy z twardą pięścią władzy zaczęli rządzić przemysłem i przedsiębiorstwami.
Ponieważ nie ma przepisów zabraniających zwiększania bezrobocia, podczas gdy istnieją zielone przepisy dotyczące celu, jakim jest osiągnięcie przez Europę neutralności klimatycznej do 2050 r., bezrobocie musi zostać zaakceptowane. Zielone cele mają pierwszeństwo przed innymi najpilniejszymi celami politycznymi.
Czy to rozsądne? Oczywiście, że nie.
Partie centroprawicowe popełniają ideologiczne błędy
Niepokojące jest to, że nawet partie centroprawicowe przyjmują czysto socjalistyczne poglądy w polityce środowiskowej. Partie konserwatywne muszą zakwestionować aktywistyczną politykę, która przedkłada zielone cele nad wszystko inne.
Nie ma nic złego w posiadaniu wysokich ambicji, jak powiedziała przewodnicząca Komisji Europejskiej: „Zmieniliśmy agendę klimatyczną na gospodarczą”.
Ale kiedy następnie powiedziała, że „nadało to wyraźny kierunek inwestycjom i innowacjom” oraz że UE „będzie nadal wspierać europejski przemysł w trakcie tej transformacji”. Wskazuje to, że władza polityczna za pomocą przepisów dotyczących ochrony środowiska chce zmusić biznes i przedsiębiorczość do robienia tego, czego chcą politycy, a wtedy przyjąłeś niebezpieczną postawę.
Tak, powiedziała „wspierać”, a nie „dyktować”. Ale jaka jest różnica, jeśli UE ustanowiła przepisy dotyczące tego, co należy osiągnąć w dziedzinie środowiska i klimatu?
Prawdziwe wsparcie dla przedsiębiorczości polega na umożliwieniu jej swobodnego działania i niezależnego znajdowania nowych innowacji, które są zarówno wydajne, jak i opłacalne, a także ekologiczne. Każda interwencja polityczna, każda nieprzemyślana dotacja może spowodować gorsze rozwiązania i zniszczyć ambicję stworzenia czystszego i bardziej zrównoważonego społeczeństwa.
Konserwatyści muszą opowiadać się za realizmem i pragmatyzmem
Partie konserwatywne powinny zakwestionować metodę ustanawiania ogólnych celów klimatycznych i środowiskowych. Jest to niewłaściwy sposób stosowania przymusu legislacyjnego. Historia ludzkości pełna jest przerażających dowodów na to, że polityka nie może stać na straży innowacji i kierować rozwojem technologicznym.
Zamiast wzniosłych celów, partie konserwatywne powinny wspierać konkretne środki, które poprawiają lokalne środowisko obywateli i zwiększają dobrobyt, a innowacje pozostawiają wynalazcom, czym politycy nie są.