Bezrobotni socjaliści w Hiszpanii

14 lipca 2023 r. eurodeputowany Jorge Buxadé zapytał Komisję Europejską, jaka jest rzeczywista stopa bezrobocia wśród młodzieży w Hiszpanii.

Oficjalnie, według danych Eurostatu za maj, wskaźnik ten wynosi 29,4%, co jest najgorszym wynikiem w UE i ponad dwukrotnie wyższym od średniej unijnej.

Jednak ta oficjalna liczba powinna również obejmować tak zwanych „stałych pracowników sezonowych”, którzy ze względu na socjalistyczno-komunistyczne reformy pracy mogą być formalnie liczeni jako pracownicy, nawet jeśli pracowali tylko jeden dzień w miesiącu.

W swojej odpowiedzi z 4 września komisarz Schmit stwierdził, że stali pracownicy sezonowi „mogą być zgłaszani jako bezrobotni”, o ile spełniają definicję MOP w okresach braku aktywności zawodowej.

A jaka jest ta definicja? Aby Międzynarodowa Organizacja Pracy uznała daną osobę za bezrobotną, musi ona spełniać trzy warunki: nie być zatrudnionym, być aktualnie dostępnym do pracy i aktywnie jej poszukiwać.

Jeśli te trzy warunki są spełnione, dane dotyczące bezrobocia powinny obejmować stałych pracowników sezonowych Pedro Sancheza, czy mu się to podoba, czy nie.

Komisarz Schmit przyznaje, że Hiszpania jak dotąd nie uwzględniła ich w krajowym rejestrze bezrobotnych. W związku z tym powinien on podnieść oficjalną stopę bezrobocia wynoszącą 29,4% i przedstawić wyższą wartość.

Jednak tak nie jest i dodaje, że według najnowszych danych Eurostatu stopa bezrobocia wśród młodzieży w Hiszpanii w pierwszym kwartale 2023 r. wyniosła 22%. Ale jak to możliwe? Wydaje się, że jest to rażąca sprzeczność – choć w każdym razie uderzające jest to, że co czwarty młody pracownik w Hiszpanii jest bezrobotny.

Uderzające jest również to, że Komisja Europejska napisała czarno na białym, że praktyki księgowania zatrudnienia w imieniu hiszpańskiego rządu są błędne.

Po drugie, polityk ECR Jorge Buxadé przypomniał, że średnia pensja hiszpańskich młodych ludzi w wieku do 34 lat ledwo osiąga płacę minimalną (970 EUR w 2020 r.), według krajowej Rady Młodzieży.

Zapytany o to, czy Komisja Europejska traktuje priorytetowo poprawę warunków pracy hiszpańskiej młodzieży przy przydzielaniu środków z Planu Odbudowy i Zwiększania Odporności (RRP), Schmit odpowiedział po prostu, że jest zadowolony ze środków mających na celu zmniejszenie wskaźnika przedwczesnego kończenia nauki, poprawę wyników edukacyjnych, zwiększenie szans na zatrudnienie młodych ludzi i zmniejszenie ich wysokiej stopy bezrobocia.

Niemniej jednak nie ma to wiele wspólnego z warunkami pracy: po pierwsze, „zatrudnialność młodych ludzi” i „zmniejszenie ich wysokiej stopy bezrobocia” oznaczają dokładnie to samo; podczas gdy „zmniejszenie odsetka osób przedwcześnie kończących naukę” i „poprawa wyników edukacyjnych” mają po prostu pośredni wpływ na wynagrodzenia w perspektywie średnioterminowej. To samo dotyczy nowego systemu szkoleń zawodowych i edukacyjnych, zatwierdzonego w 2022 roku. Najwyraźniej Komisja Europejska nie musi robić nic więcej, aby uznać się za usatysfakcjonowaną przed wypłatą środków, którymi zarządza.

Wreszcie, urzędnik VOX poprosił Komisję o ocenę faktu, że pod rządami obecnego rządu Hiszpania ma najwyższą stopę bezrobocia wśród młodzieży w UE, o ponad 4% wyższą niż druga co do wielkości stopa bezrobocia (Grecja).

Komisarz Schmit, który sam jest socjalistą, zauważa, że wysoka stopa bezrobocia wśród młodych ludzi jest stałym, długotrwałym wyzwaniem dla hiszpańskiego rynku pracy, podwajając średnią UE przez ponad dekadę. Co niewiarygodne, Komisja chwali się, że zarówno stopa bezrobocia wśród młodzieży, jak i udział młodych pracowników z umowami na czas określony spadły w 2022 roku.

Gdyby taka radość z hiszpańskiej katastrofy nie była wystarczająca, przedstawiciel Komisji Europejskiej dodaje, że dane dotyczące bezrobocia i umów tymczasowych są najniższe od 2009 roku. Być może można by dodać, że według zespołu pani Von der Leyen, lewicowy hiszpański rząd odniósł największy sukces w ciągu ostatnich czternastu lat.

Ale kto by w to uwierzył? Miesiąc miodowy między Brukselą a Madrytem trwa, podczas gdy standardy społeczne są obniżane kwartał po kwartale.