Subscribe
W ostatnich dekadach świat został przekształcony przez rosnącą cyfryzację i globalizację danych, a ta rewolucja cyfrowa doprowadziła również do nowych wyzwań związanych z prywatnością i bezpieczeństwem, zwłaszcza w międzynarodowym transferze informacji.
Jedną z najważniejszych debat w ostatnich tygodniach, w dziedzinie prywatności i bezpieczeństwa narodowego, jest ta dotycząca transferu wrażliwych danych komputerowych między Stanami Zjednoczonymi a Europą, która obejmuje aspekty regulacyjne, technologiczne i ekonomiczne. Przekazywanie danych między Stanami Zjednoczonymi a Europą od dawna reguluje umowa Safe Harbour (umowa o ochronie prywatności), ale w 2015 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzekł, że umowa ta nie gwarantuje wystarczającej ochrony danych osobowych obywateli europejskich w kontekście programu inwigilacji PRISM w USA. W rezultacie umowa Safe Harbour została unieważniona, otwierając fazę niepewności dla firm i użytkowników wymieniających dane między dwoma kontynentami.
Następnie wprowadzono Tarczę Prywatności, która miała zapewnić ramy regulacyjne dla bezpiecznego transferu danych między USA a Europą, ale Tarcza Prywatności była również przedmiotem krytyki, głównie ze względu na obawy dotyczące masowego dostępu do danych osobowych przez amerykańskie agencje bezpieczeństwa. W lipcu 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej również nieuchronnie unieważnił Tarczę Prywatności, a po tym kolejnym odrzuceniu przekazywanie danych między firmami w USA i Europie, w przypadku braku konkretnej umowy, rozwinęło się przy użyciu alternatywnych narzędzi, takich jak standardowe klauzule umowne i wiążące reguły korporacyjne, w celu zapewnienia zgodności z europejskimi przepisami w obszarze cyfrowym, takimi jak ogólne rozporządzenie o ochronie danych (RODO).
Wiele osób podkreślało również potrzebę zacieśnienia współpracy między Stanami Zjednoczonymi a Europą w celu opracowania nowych ram regulacyjnych, które uwzględniałyby kwestie prywatności i bezpieczeństwa danych, i w tym celu kilka organizacji pracowało nad ustanowieniem nowych umów, takich jak ewentualna „Bezpieczna przystań 2.0” lub „Tarcza prywatności 2.0”, które powinny wyeliminować niedociągnięcia poprzedniej umowy. Oprócz obaw związanych z prywatnością i bezpieczeństwem, transfery danych między USA a Europą podnoszą również kwestie suwerenności danych, ponieważ wiele krajów europejskich staje się coraz bardziej ostrożnych w przekazywaniu danych swoich obywateli poza granice UE, obawiając się, że mogą one podlegać mniej rygorystycznym przepisom zagranicznym.
W odpowiedzi na te obawy, niektóre kraje europejskie przyjęły politykę „lokalizacji danych”, która wymaga dedykowanego przechowywania i zarządzania w granicach kraju. Trend ten wywołał debaty na temat zgodności takiej polityki z zasadą otwartego i globalnego Internetu. Debata na temat transferu danych między Stanami Zjednoczonymi a Europą wyraźnie pokazała potrzebę znalezienia trwałego rozwiązania, które zrównoważy ochronę prywatności i bezpieczeństwo danych ze swobodnym przepływem informacji. Takie rozwiązanie powinno uwzględniać uzasadnione obawy obu zaangażowanych stron, przy jednoczesnym poszanowaniu podstawowych praw jednostek.
Możliwa i ważna alternatywa mogłaby polegać na wynegocjowaniu nowej umowy transatlantyckiej, która bezpośrednio odnosi się do krytyki podniesionej wobec Safe harbour i Privacy Shield, zapewniając skuteczne środki gwarantujące ochronę danych osobowych, z mechanizmami weryfikacji i odpowiedzialnością firm zaangażowanych w ich przekazywanie. Transfer danych między USA a Europą to złożona i delikatna kwestia obejmująca aspekty prawne, technologiczne i geopolityczne. Stworzenie stabilnych i solidnych ram regulacyjnych, które szanują podstawowe prawa osób fizycznych i promują innowacje cyfrowe, będzie miało zasadnicze znaczenie dla zabezpieczenia przyszłości transatlantyckiego transferu danych. W dobie transformacji cyfrowej kontrola nad danymi i ich transferem może stać się kluczową kwestią polityczną
The text was translated by an automatic system