Subscribe
Kilka dni temu. Konkretnie miało to miejsce 11 lipca, około godziny 21:00 . Po raz pierwszy w krótkiej historii hiszpańskiej konstytucji z 1978 r. partia polityczna ogłosiła mediom, swoim członkom, wyborcom i ogólnie wszystkim Hiszpanom, że wycofuje się z rządu regionalnego z powodu niezgodności głębokich przekonań partii z „żądaniami” jej partnera w rządzie. Stroną, która podjęła tę decyzję jest VOX. Partią, z którą była w koalicji od czerwca 2023 r., była Partido Popular. Chodzi o „dystrybucję” nielegalnych imigrantów, rzekomo nieletnich, na terytorium Hiszpanii.
Nie jeden, ale do pięciu rządów. Praktycznie wszystkie media – zwłaszcza te związane z Calle Génova, czyli ulicą w Madrycie, przy której znajduje się siedziba Partii Ludowej – przez cały tydzień wyszydzały deklaracje Santiago Abascala z poprzedniego poniedziałku, w których wskazał, że jeśli przewodniczący PP w regionach, w których istniały rządy koalicyjne, ulegną naciskom i groźbom Pedro Sáncheza, aby rozprowadzić we wszystkich regionach tysiące nielegalnych imigrantów, rzekomo nieletnich, którzy przebywają w ośrodkach recepcyjnych na Wyspach Kanaryjskich, VOX uzna pakty rządowe za zerwane i przejdzie do opozycji parlamentarnej.
Dziennikarze i komentatorzy twierdzili, że VOX nie dotrzyma słowa, a przywiązanie do foteli, czyli do bycia częścią rządów, oficjalnych samochodów, przyjęć i innych drobiazgów klasy politycznej, przeważy nad obroną przekonań. Oni szydzili. Powiedzieli, że to niemożliwe. Że żadna partia nie może stracić tak ważnej władzy regionalnej (czterech wiceprzewodniczących regionalnych, tuzin radnych regionalnych i być może ponad 70 lub 80 osób pełniących funkcje szefów sztabu, prasy, sekretarzy generalnych, komunikacji) i że VOX blefuje.
Ale dotrzymał słowa. Ponieważ Feijóo, przewodniczący Partii Ludowej, chętny do zawierania porozumień z partią socjalistyczną i prawie na pewno zachęcany przez Úrsulę Von der Leyen, prawdziwą przywódczynię europejskiej partii ludowej – zaangażowaną w prawdziwą osobistą kampanię na rzecz utrzymania władzy w Brukseli – zdecydował, że wspólnoty autonomiczne (regiony), w których rządzi Partia Ludowa, samodzielnie lub w koalicji z VOX, przyjmą setki MENAS (małoletnich cudzoziemców bez opieki) w zamian za kilka tysięcy lub milionów euro, które zapłaci rząd Pedro Sáncheza.
VOX odrzucił to od samego początku. VOX ostrzegł swojego partnera, PP, że go nie zaakceptuje. VOX głosował przeciwko tej części paktu azylowo-imigracyjnego, która w podobnym modelu narzuca tak zwaną „obowiązkową solidarność”. Sánchez narzuca w Hiszpanii model, który Merkel narzuciła w Brukseli w tym nieudanym Dublinie, który doprowadził nas do upadku społeczeństw takich jak francuskie, niemieckie czy szwedzkie. Partia Ludowa, zamiast stworzyć wspólny front z VOX w obronie zdrowego rozsądku, ochrony granic, przestrzegania prawa i stabilności usług publicznych, oddała się w ręce socjalistycznego i komunistycznego rządu.
VOX twierdzi, że te obowiązkowe dystrybucje zamaskowane pod wyrazem solidarności są wezwaniem do nielegalnej imigracji i oczywistym wsparciem dla modelu biznesowego mafii handlu ludźmi. A jego przekonania doprowadziły go do złamania rządów, aby pokazać, że nie ma przywiązania do „foteli”.
VOX pokazał, że można mu zaufać. Że można zaufać pokoleniu mężczyzn i kobiet, którzy zdecydowali się na prawdziwą konfrontację z modelem „zarządzania” imigracją, który okazał się niesprawiedliwy, nieefektywny i niewspierający; a także spowodował poważne naruszenia bezpieczeństwa Hiszpanów na ulicach i w dzielnicach Hiszpanii; oraz nie mniej poważne i niebezpieczne nasycenie usług publicznych.
Prasa, która twierdziła, że VOX tego nie zrobi, teraz radośnie ogłasza, że VOX popełnił błąd, strzelił sobie w stopę, a PP wychodzi z tego jako zwycięzca. Zobaczymy. Prawda jest taka, że powtarzają to tak wiele razy i z coraz większą gwałtownością, że można by pomyśleć, że nawet oni sami w to nie wierzą.
Zobaczymy, czy uczciwość polityczna i intelektualna daje głosy, czy nie, mówią. To nie ma znaczenia. Ponieważ VOX już wygrał. Uczciwość to zawsze więcej niż głosy.